Παρασκευή 31 Δεκεμβρίου 2010

Jimi Hendrix - Purple Haze


Purple haze all in my brain
Lately things just don't seem the same
Actin' funny, but I don't know why
'Scuse me while I kiss the sky

Purple haze all around
Don't know if I'm comin' up or down
Am I happy or in misery?
Whatever it is, that girl put a spell on me

Help me help me
Oh no no... no

Yeah
Purple haze all in my eyes
Don't know if it's day or night
You've got me blowin, blowin my mind
Is it tomorrow or just the end of time?

No, help me aw yeah! oh no no oh help me...

Τετάρτη 29 Δεκεμβρίου 2010

Παύλος Σιδηρόπουλος-Κάποτε θα 'ρθουν


Κάποτε θα 'ρθουν να σου πουν
πως σε πιστεύουν, σ' αγαπούν
και πώς σε θένε

Έχε το νου σου στο παιδί,
κλείσε την πόρτα με κλειδί
ψέματα λένε

Κάποτε θα 'ρθουν γνωστικοί,
λογάδες και γραμματικοί
για να σε πείσουν

Έχε το νου σου στο παιδί
κλείσε την πόρτα με κλειδί,
θα σε πουλήσουν

Και όταν θα 'ρθουν οι καιροί
που θα 'χει σβήσει το κερί
στην καταιγίδα

Υπερασπίσου το παιδί
γιατί αν γλιτώσει το παιδί
υπάρχει ελπίδα


Στίχοι: Λευτέρης Παπαδόπουλος
Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης
Πρώτη εκτέλεση: Παύλος Σιδηρόπουλος

Τετάρτη 15 Δεκεμβρίου 2010

Η ΜΝΗΜΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΛΗΘΗ-Ιάκωβος Κουμής,Σταματίνα Κανελλοπούλου



Στις 16 Νοέμβρη του 1980 δολοφονήθηκαν από άνδρες των ΜΑΤ, η Σταματίνα Κανελλοπούλου και ο Ιάκωβος Κουμής, κατά τη διάρκεια της πορείας του Πολυτεχνείου.
7 χρόνια μετά την εξέγερση του Νοέμβρη, το 1980 οι εορταστικές εκδηλώσεις για την επέτειο του Πολυτεχνείου κορυφώθηκαν στις 16 Νοέμβρη, ημέρα Κυριακή με την καθιερωμένη πορεία.

Η κυβέρνηση Ράλλη είχε απαγορέψει τη χρονιά εκείνη στην πορεία να κατευθυνθεί προς την Αμερικάνικη πρεσβεία και σύμφωνα με την απαγόρευση οι διαδηλωτές επιτρέπονταν να φτάσουν μόνο ως το Σύνταγμα και εκεί να διαλυθούν.

Η πλειοψηφία της ΕΦΕΕ πειθάρχησε παρά τους λεονταρισμούς των προηγουμένων ημερών, αλλά κάμποσες χιλιάδες διαδηλωτών αποφάσισαν να ακολουθήσουν την αριστερή μειοψηφία της ΕΦΕΕ (ΠΠΣΠ, ΑΑΣΠΕ, ΕΚΟΝ Ρήγας Φεραίος-Β' Πανελλαδική κ.α.) επιχειρώντας να συνεχίσουν προς την αμερικανική πρεσβεία.

«Η πορεία ανέβηκε την οδό Σταδίου, συνέχισε στην πλατεία Συντάγματος, όπου συγκεντρωμένοι στο πεζοδρόμιο πολίτες διαφόρων παρατάξεων έβριζαν όσους συμμετείχαν, και μπήκε στην οδό Β.Σοφίας. Στο ύψος της βουλής είχαν παραταχθεί οι “δυνάμεις αποκατάστασης της τάξης”. Για λίγα λεπτά τα δύο μέτωπα έμειναν ακίνητα και ανταλάχθηκαν κάποιες φράσεις. Στην συνέχεια το μπλοκ των διαδηλωτών έκανε τα πρώτα βήματα προς τον σχηματισμό των Ματ και τότε αυτά επιτέθηκαν. Η μάζα των διαδηλωτών ήταν πυκνή και η υποχώρηση ήταν δύσκολη»

Στη συνέχεια τα ΜΑΤ μετέτρεψαν το κέντρο της Αθήνας σε πραγματικό σφαγείο με δυό νεκρούς διαδηλωτές (Κανελλοπούλου, Κουμής) τουλάχιστον δυό τραυματίες από αστυνομικά περίστροφα, εκατοντάδες σπασμένα κεφάλια, συλλήψεις κλπ...

Η 20χρονη εργάτρια Σταματία Κανελλοπούλου βρέθηκε πεσμένη σε πεζοδρόμιο της οδού Πανεπιστημίου χτυπημένη άσχημα από αστυνομικά γκλομπ. Μεταφέρθηκε αναίσθητη στο «Ιπποκράτειο» όπου άφησε την τελευταία της πνοή, προτού οι γιατροί της προσφέρουν τις πρώτες βοήθειες.


Ο 26χρονος Κύπριος φοιτητής της Νομικής Ιάκωβος Κουμής βρέθηκε στην Πλατεία Συντάγματος με βαριές κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις από γκλομπ (από σφαίρα αστυνομικού περιστρόφου υποστηρίζουν άλλοι), διακομίστηκε στο «Λαϊκό» και άφησε την τελευταία του πνοή λίγες μέρες αργότερα.


Στις 10 το βράδυ της ίδιας ημέρας ο Ανδρέας Παπανδρέου δηλώνει: «Μικρές ομάδες ανευθύνων στοιχείων και προβοκατόρων άγνωστης και ύποπτης προέλευσης δημιούργησαν θλιβερά έκτροπα με προφανή σκοπό να αμαυρώσουν και να δυσφημήσουν τη μεγάλη λαϊκή επέτειο του Πολυτεχνείου» ... Οι οργανώσεις της άκρας Αριστεράς τον κατηγορούν ότι βοήθησε την κυβέρνηση της ΝΔ «σαν να έχει αναλάβει από τώρα το υπουργείο Δημόσιας Τάξης» (Προκήρυξη ομάδα Πρωτοβουλίας Πολυτεχνείου '80).

Η κυβέρνηση περιορίστηκε να εκφράσει την οργή της για τις "οργανωμένες ομάδες αναρχικών και εξτρεμιστικών στοιχείων" που "αμαύρωσαν τη μεγάλη λαϊκή επέτειο και προκάλεσαν βάναυσα τα δημοκρατικά και ειρηνικά αισθήματα του συνόλου του ελληνικού λαού", διευκρινίζοντας απλώς ότι "για τις συνθήκες υπό τις οποίες σημειώθηκε ο θάνατος νεαρής εργάτριας διετάχθησαν διοικητικές ανακρίσεις".

Μια βδομάδα αργότερα στη Βουλή έγινε πολύωρη συζήτηση για τα γεγονότα.
"Και ο Αρχάγγελος Μιχαήλ σπάθην κρατεί στα χέρια του για να αμυνθεί εναντίον των δαιμόνων. Δεν κρατεί άνθη", έλεγε ο Γ. Ράλλης.
Ενώ ο Γιάννης Ζίγδης: "Η βασική αιτία του κακού είναι ότι η κυβέρνηση διατηρεί ένα Σώμα που αποτελεί ντροπή, τα ΜΑΤ. Δεν είναι αστυνομία αυτό, αυτό είναι Σώμα ΕΣ-ΕΣ, είναι χειρότερο από την ΕΣΑ, τα μέλη του είναι κακούργοι, όχι ότι οι άνθρωποι γεννήθηκαν κακούργοι, αλλά εκπαιδεύονται για να γίνουν κακούργοι. Τους είδα στη Ρόδο, όπου επετέθηκαν εναντίον ενός λαού που έκανε μια ειρηνική παρέλαση. Επετέθηκαν με τέτοια λύσσα, που δεν έχω δεί ούτε στους Ιταλούς φασίστες, όταν ήμουν παιδί στη Ρόδο (...) Ας έχουμε μια ειδική συνεδρίαση για το αν μπορεί μια Δημοκρατία να διατηρεί κρατικά όργανα , τύπου ΜΑΤ. Αυτά είναι μόνο για τους 'Χίτλερ', μόνο για τους 'Μουσολίνι'. Είναι αδιανόητο να υπάρχουν σε μια δημοκρατική Πολιτεία".


Στην ίδια συζήτηση, Παπανδρέου και Φλωράκης, αρκέστηκαν σε υποδείξεις περί του χώρου και του χρόνου κατά τον οποίο οι αστυνομικές δυνάμεις θα έπρεπε να ανοίξουν τα κεφάλια των διαδηλωτών. "Θα ήταν σε θέση, πραγματικά, η Αστυνομία στο σημείο της σύγκρουσης να προχωρήσει με ελιγμό τέτοιο, ώστε να αποκοπεί, το επαναλαμβάνω, το σώμα των 2.000 εξτρεμιστών και εκεί να τους αντιμετωπίσει", έλεγε ο Ανδρέας. Ήξερε ότι για να φτάσει στην εξουσία όφειλε να κάνει ορισμένες υποχωρήσεις.
Για τους θανάτους διατάχτηκε ΕΔΕ, η οποία φυσικά δεν κατέληξε πουθενά, ως είθισται Οι δράστες των δύο θανάτων έμειναν ατιμώρητοι καθώς όσοι από τους αστυνομικούς κατηγορήθηκαν για τα επεισόδια της 16ης Νοέμβρη του 1980, αθωώθηκαν 7 χρόνια αργότερα.

Στον δρόμο, εκεί που γεννιούνται συνειδήσεις και κερδίζονται τα πάντα. Άλλωστε τίποτα δεν θα μας χαριστεί...

Κυριακή 12 Δεκεμβρίου 2010

Κροπότκιν: ένας «αναρχικός πρίγκιπας»


Στις 9 Δεκεμβρίου του 1842, γεννήθηκε ο Πιοτρ Κροπότκιν, από τους σημαντικότερους θεωρητικούς του αναρχικού κινήματος.

Πατέρας του ο πρίγκιπας Αλεξέι Πέτροβιτς Κροπότκιν, αξιωματικός του στρατού του Τσάρου, και μητέρα του η Αικατερίνα Νικολάεβνα Σουλίμα, κόρη στρατηγού με φιλελεύθερες ιδέες για την εποχή της, την οποία όμως ο Κροπότκιν θα χάσει σε νεαρή ηλικία. Ο θάνατός της θα την επηρεάσει καθώς ο πατέρας του θα ξαναπαντρευτεί μία αυταρχική γυναίκα και οι σχέσεις τους θα κλονιστούν. Ακολουθώντας την πορεία που ο πατέρας του χάραξε για κείνον, σε ηλικία 15 ετών θα βρεθεί στην επίλεκτη στρατιωτική σχολή, το Σώμα των Πριγκίπων.

Θα επιλέξει να μην υποταχτεί σε κάτι που δεν τον εκφράζει. Διαβάζει πολύ και επιδίδεται στην έκδοση μίας εφημερίδας. Αποφοιτώντας από τη σχολή θα ζητήσει να μετατεθεί σε σύνταγμα της Σιβηρίας. Τα πέντε χρόνια που θα παραμείνει εκεί αφιερώνεται σε γεωγραφικές έρευνες και μελέτες. Όταν θα του προταθεί η θέση του Γραμματέα της Γεωγραφικής Υπηρεσίας, θα αρνηθεί. Το ίδιο θα κάνει και αργότερα. Θα απαρνηθεί όσους τίτλους του προτάθηκαν θέλοντας να αφιερώσει τη ζωή του στον αγώνα για την κοινωνική δικαιοσύνη. Κι αυτό θα είναι η αρχή της αναρχικής πορείας του.

Προκειμένου να μελετήσει το εργατικό κίνημα θα ταξιδέψει στην Ευρώπη. Πρώτη του στάση η Ελβετία και η Πρώτη Διεθνής της οποίας θα γίνει μέλος. Επόμενο βήμα η μύηση στον σοσιαλισμό, μέσω βιβλίων απαγορευμένων στη Ρωσία και επαφών του με σοσιαλιστές ηγέτες. Μέσα από την αναζήτηση θα καταλήξει στη δική του επιλογή. Τον κόσμο του αναρχισμού. Θα οδηγηθεί πίσω στη Ρωσία όπου και θα γίνει ενεργό μέλος μίας επαναστατικής ομάδας, των Τσαϊκόφσκι (μεγαλοαστοί και αριστοκράτες νέοι που μάθαιναν ανάγνωση, γραφή και ιστορία στον αμόρφωτο πληθυσμό), αρχίζοντας παράλληλα να αναπτύσσει τις θεωρίες του. Το 1876 θα φυλακιστεί. Μετά από δύο χρόνια θα καταφέρει να αποδράσει και θα ζήσει στην Ευρώπη, ταξιδεύοντας μεταξύ Ελβετίας, Γαλλίας και Μ. Βρετανίας. Θα ζήσει 40 δημιουργικά χρόνια στα οποία θα γράψει τα σπουδαιότερα έργα του.

Ανάμεσα σε αυτά ο ύμνος του αναρχοκομμουνισμού «The Conquest of Bread» («Η κατάκτηση του ψωμιού»), «Mutual Aid» («Αλληλοβοήθεια»), «Memoirs of a Revolutionist» («Αναμνήσεις ενός επαναστάτη»), «Fields, Factories and Workshops» («Αγροί, εργοστάσια, εργαστήρια»). Στα έργα του είναι διάχυτος ο επηρεασμός του από την Παρισινή Κομούνα που αποτέλεσε ακρογωνιαίο λίθο της αναρχοκομουνιστικής θεωρίας του.

Στο «The Conquest of Bread» και το τρίτο κεφάλαιο «Αναρχοκομμουνισμός» ο Κροπότκιν γράφει:

«Κάθε κοινωνία που έχει καταργήσει την ιδιωτική ιδιοκτησία θα αναγκαστεί, υποστηρίζουμε, να οργανωθεί στις γραμμές της Κομουνιστικής Αναρχίας. Η Αναρχία οδηγεί στον Κομουνισμό, και ο Κομουνισμός στην Αναρχία, που είναι και οι δυο τους εκφράσεις της κυρίαρχης τάσης στις σύγχρονες κοινωνίες, της αναζήτησης της ισότητας».

Ως αναρχοκομουνιστής δίνει μεγάλη έμφαση στη δύναμη της λαϊκής μάζας. «Οι κομουνιστικές οργανώσεις δεν μπορεί να αφεθούν να δημιουργηθούν από νομοθετικά σώματα που ονομάζονται κοινοβούλια, δημοτικά ή κοινοτικά συμβούλια. Πρέπει να είναι δουλειά όλων, μια φυσική ανάπτυξη, ένα παράγωγο της εποικοδομητικής μεγαλοφυΐας των μαζών.»

Βαθιά αντικαπιταλιστής, τοποθετούσε την απαρχή της κοινωνικής επανάστασης, στην ύπαρξη μίας ευημερούσας εργατικής τάξης που θα είχε θετικά αποτελέσματα στην παραγωγή χωρίς την παρεμβολή καμίας μορφής εξουσίας. Στη θεωρία του αντικαθιστά την ατομική ιδιοκτησία με την ελεύθερη διάθεση όλων των αγαθών και υπηρεσιών, θεωρώντας το σύστημα της καπιταλιστικής παραγωγής εμπόδιο για την πρόοδο και στέκεται απέναντι στο κράτος που την υπηρετεί, απορρίπτοντας τον μηχανισμό της αγοράς και το μισθολογικό σύστημα. Την ίδια ώρα, δεν αποδέχεται τα συστήματα του κολεκτιβισμού.

«Κατά τη γνώμη μας οι κολεκτιβιστές υποπίπτουν σε ένα διπλό σφάλμα στα σχέδιά τους για την αναδόμηση της κοινωνίας. Ενώ κάνουν λόγο για την κατάργηση του καπιταλιστικού συστήματος σκοπεύουν απ την άλλη να διατηρήσουν δύο θεσμούς που αποτελούν καθαυτή τη βάση του συστήματος αυτού και οι οποίοι είναι η Κυβέρνηση των Αντιπροσώπων και το Μισθολογικό Σύστημα» γράφει χαρακτηριστικά.

Σύμφωνα με τον Πιοτρ Κροπότκιν το οικονομικό σύστημα θα πρέπει να βασίζεται στην αρχή: «Από τον καθένα σύμφωνα με τις ικανότητές του, στον καθένα σύμφωνα με τις ανάγκες του» δηλαδή κάθε τι που παράγεται πρέπει να διανέμεται και να ανταλλάσσεται με βάση τις επιταγές της κοινωνίας και τις ανάγκες του καθενός.

Ο Κροπότκιν μετά τη σαραντάχρονη αναζήτηση του θα επιστρέψει στη Ρωσία τον Ιούνιο του 1917, στα 75 χρόνια. Θα γίνει δεκτός με ενθουσιασμό από 60.000 Ρώσους και την προσωρινή επαναστατική Κυβέρνηση του Αλεξάντερ Κερένσκι. Και πάλι δεν θα συμβιβαστεί. Όταν θα του προταθεί η θέση του Υπουργού Παιδείας θα αρνηθεί. Παρότι η στάση του απέναντι στου Μπολσεβίκους υπήρξε κριτική – κάτι που καταμαρτυρούν οι επιστολές του προς τον Λένιν – θα επικεντρώσει τη δράση του εναντίον της αντεπανάστασης και των ξένων στρατών που στάλθηκαν στη Ρωσία.

Δεν άντεξε όμως πολύ. Η χρόνια βρογχίτιδα από την οποία υπέφερε τον γονάτισε καθώς ένα κρυολόγημα θα εξελιχθεί σε πνευμονία. 8 Φεβρουαρίου 1921 πριν προλάβει να τελειώσει το τελευταίο του έργο «Ethics» ο θεωρητικός του αναρχοκομμουνισμού θα αφήσει την τελευταία του πνοή στο Ντμίτροβ.

Η κηδεία του έγινε στο κοιμητήριο Νοβοντεβίτσι της Μόσχας παρουσία δεκάδων χιλιάδων αναρχικών και μετατράπηκε σε πορεία διαμαρτυρίας κατά των Μπολσεβίκων με την ανοχή του Λένιν που φοβήθηκε γενικευμένα επεισόδια σε περίπτωση απαγόρευσης ή επέμβασης. Η κηδεία του ήταν η τελευταία μαζική συγκέντρωση αναρχικών στη Ρωσία.

Τετάρτη 8 Δεκεμβρίου 2010

Η ΜΝΗΜΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΛΗΘΗ-Αυγουστίνος Δημητρίου


Ο Αυγουστίνος Δημητρίου είναι Κύπριος πρώην φοιτητής που έπεσε θύμα αστυνομικής βίας στις 17 Νοέμβρη 2006 στη Θεσσαλονίκη, όταν ξυλοκοπήθηκε χωρίς λόγο από άντρες της αστυνομίας. Η υπόθεσή του απέκτησε αρκετή δημοσιότητα λόγω της απόδοσης του τραυματισμού του, μέσω ανακοίνωσης της Γενικής Αστυνομικής Διεύθυνσης Θεσσαλονίκης, σε αυτοτραυματισμό λόγω πτώσης, ισχυρισμός που διαψεύσθηκε από βίντεο που κατέγραψε τον ξυλοδαρμό. Οκτώ αστυνομικοί εμπλέκονται στην υπόθεσή του.Η περίπτωσή του αναφέρθηκε σε επίσημη έκθεση των ΗΠΑ για τα ανθρώπινα δικαιώματα.

Φοιτούσε σε ΙΕΚ στη Θεσσαλονίκη στο τμήμα Οικονομικών και Διοίκησης Επιχειρήσεων. Το βράδυ της 17ης Νοέμβρη ο 24χρονος φοιτητής έκανε βόλτα στην περιοχή της πλατείας Συντριβανίου κοντά στο ξενοδοχείο ABC, μαζί με έναν φίλο. Η πορεία για την εξέγερση του Πολυτεχνείου είχε λήξει ώρες πριν, καθώς και οι συγκρούσεις μεταξύ των αστυνομικών και μερικών διαδηλωτών. Μερικοί αστυνομικοί έκαναν σωματικό έλεγχο των περαστικών στην πλατεία αν ταίριαζαν με ένα προφίλ (νεαρή/νεαρό με σακίδιο, μακριά μαλλιά, κλπ.). Είχαν γίνει επεισόδια μπροστά στην πλατεία Χημείου, για τα οποία άλλοι εφτά φοιτητές συνελήφθησαν εκείνο το βράδυ.

Με ησυχία να επικρατεί στους δρόμους, ένας άνθρωπος που φορούσε πολιτικά ρούχα πλησίασε τον φοιτητή, και άρχισε να τον χτυπάει. Έκανε νόημα σε άλλους δύο, οι οποίοι στη συνέχεια συμμετείχαν επίσης στον ξυλοδαρμό. Φορούσαν μάσκες που κάλυπταν το πρόσωπο. Ο Δημητρίου σε συνέντευξη στην τηλεόραση είπε ότι δεν ήξερε ότι επρόκειτο για αστυνομικούς. Για αυτό το λόγο, όταν είδε ένστολους αστυνομικούς κοντά, τους φώναζε να τον βοηθήσουν. Εκείνοι όμως δεν επενέβησαν. Του έβαλαν χειροπέδες και συνέχισαν να τον χτυπάνε. Ο Νίκος Παππάς, διευθυντής Κρατικής Ασφάλειας της Θεσσαλονίκης, ήταν παρών στο περιστατικό και έδωσε προφορική εντολή στους αστυνομικούς να σταματήσουν. Δεν παρενέβη με άλλον τρόπο[5] [6].

Οκτώ καθηγητές του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου πέρασαν από το σημείο μετά από περίπου είκοσι λεπτά και είδαν τα άτομα με τα πολιτικά να χτυπάνε το φοιτητή. Ζήτησαν από τους αστυνομικούς να τον αφήσουν, όπως περιέγραψε αργότερα ο πρόεδρος του Συλλόγου Μελών ΔΕΠ, καθηγητής Γιάννης Μυλόπουλος, σε γραπτή αναφορά. Οι άνθρωποι με τα πολιτικά τους εξύβρισαν και τους απείλησαν, ενώ οι ένστολοι αστυνομικοί προσπάθησαν να απωθήσουν τους καθηγητές από την περιοχή. Ζήτησαν να έρθει ασθενοφόρο για το αιμόφυρτο παιδί και να μάθουν τα ονόματα και των ένστολων αστυνομικών και αυτών που φορούσαν πολιτικά και σκουφιά, αλλά απορρίφθηκαν τα αιτήματά τους. Οι αστυνομικοί έβαλαν τον φοιτητή σε αυτοκίνητο της ασφάλειας και έφυγαν. Έπειτα, οι καθηγητές ζήτησαν από ανώτερο αξιωματικό της αστυνομίας να ενημερωθεί ο εισαγγελέας για το συμβάν, πράξη που ο αξιωματικός αρνήθηκε να κάνει. Τον Δημητρίου τον πήραν οι αστυνομικοί στα κρατητήρια της Γενικής Αστυνομικής Διεύθυνσης. Εκεί τον κράτησαν μέχρι τις 5 το πρωί, όταν τελικά τον μετέφεραν στο νοσοκομείο Γ. Γεννηματάς

Το ίδιο βράδυ, ο Υπουργός Δημόσιας Τάξης, ο Βύρων Πολύδωρας, δήλωσε "Είδα επαγγελματισμό, μεθοδικότητα, σχέδιο και εφαρμογή του, ψυχραιμία και αυτοματισμό στη δράση που είχαν ως επακόλουθο την επιτυχία". Την ημέρα μετά την πορεία, ο Αρχηγός της Ελληνικής Αστυνομίας, Αντιστράτηγος Αναστάσιος Δημοσχάκης, χαρακτήρισε τα επεισόδια της προηγούμενης μέρας ως "περιορισμένης έκτασης τοπικού ενδιαφέροντος" και δήλωσε ότι "Η αυτοσυγκράτηση και η ψυχραιμία της Αστυνομίας ήταν παροιμιώδης".Δύο μέρες μετά από την σύλληψη του Δημητρίου, βγήκε ανακοίνωση της Γενικής Αστυνομικής Διεύθυνσης Θεσσαλονίκης που υποστήριζε ότι ο φοιτητής τραυματίστηκε γιατί "έπεσε αρχικά σε σταθμευμένο μοτοποδήλατο και στη συνέχεια σε ζαρντινιέρα που υπήρχε στο σημείο, με αποτέλεσμα να τραυματισθεί". Λόγω αυτής της ανακοίνωσης, το περιστατικό έγινε γνωστό ως "η υπόθεση της ζαρντινιέρας".

Τρίτη 7 Δεκεμβρίου 2010

6-12-08 Δε ξεχνάμε

Σάββατο 27 Νοεμβρίου 2010

ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ


ΕΛΛΑΔΑ

Σάβ 27/11/2010
Πορεία έγινε από την «Πρωτοβουλία αλληλεγγύης στους συλληφθέντες της Λάρισας» εν όψει της δίκης 4 φοιτητών την 1η Δεκεμβρίου και 11 ανηλίκων στις 9 Δεκεμβρίου, με βάση τον τρομονόμο.
Σύμφωνα με τους διογρανωτές της πορείας ήταν ένας σημαντικός σταθμός του αγώνα που ξεκίνησε το Δεκέμβρη για την απόσυρση όλων των κατηγοριών και την αθώωση των διωκόμενων, την κατάργηση του τρομονόμου. Επίσης, ταυτόχρονα ένα μήνυμα πως η ποινικοποίηση των αγώνων των εργαζόμενων και της νεολαίας, η παραπομπή σε στημένες δίκες και η εφαρμογή τρομονόμων, θα βγάλει στους δρόμους ένα δυναμικό κίνημα».


ΓΑΛΛΙΑ

22 Οκτωβρίου 2010
Νέες κινητοποιήσεις σε όλη τη Γαλλία. 1.300 ινστιτούτα είναι αποκλεισμένα και 14 πανεπιστήμια κλειστά. Συγκρούσεις στη Λυών και Πουατιέ. Η Λυών κηρύχθηκε σε κατάσταση έκτασης ανάγκης.


ΙΤΑΛΙΑ

Χιλιάδες φοιτητές διαδήλωσαν σε πολλές ιταλικές πόλεις για δεύτερη ημέρα. Οι φοιτητές δηλώνουν αποφασισμένοι να «μπλοκάρουν τις μεταρρυθμίσεις». Με πανό κατά της κυβέρνησης και της μεταρρύθμισης συγκεντρώθηκαν έξω από την έδρα του κοινοβουλίου, στη Ρώμη.
Χθες σημειώθηκαν συμπλοκές κατά τη διάρκεια των διαδηλώσεων μεταξύ των φοιτητών και των δυνάμεων της αστυνομίας, κυρίως στο κέντρο της Ρώμης.


ΙΡΛΑΝΔΙΑ

Δεκάδες χιλιάδες Ιρλανδοί διαδήλωσαν σήμερα στο κέντρο του Δουβλίνου ενάντια στο πρόγραμμα λιτότητας της κυβέρνησης, με την ICTU, την πρώτη συνομοσπονδία Συνδικάτων στη χώρα, να ανακοινώνει πως περίπου 150.000 συμμετείχαν στην πορεία.
Ωστόσο, για μία ακόμη φορά, η αστυνομία δίνει μικρότερο αριθμό υποστηρίζοντας πως οι συμμετέχοντες ήταν περίπου 50.000.

Σε Ελλάδα,Γαλλία,Ιταλία,Ιρλανδία...
ο εχθρός είναι στις τράπεζες και στα υπουργεία

Πέμπτη 25 Νοεμβρίου 2010

ΑΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΕΞΕΓΕΡΜΕΝΟΥΣ ΙΤΑΛΟΥΣ ΦΟΙΤΗΤΕΣ


Χιλιάδες φοιτητές διαδήλωσαν σε πολλές ιταλικές πόλεις για δεύτερη ημέρα. Οι φοιτητές δηλώνουν αποφασισμένοι να «μπλοκάρουν τις μεταρρυθμίσεις». Με πανό κατά της κυβέρνησης και της μεταρρύθμισης συγκεντρώθηκαν έξω από την έδρα του κοινοβουλίου, στη Ρώμη.

Πορείες πραγματοποιήθηκαν και στη Ρώμη και στη Φλωρεντία, όπου σημειώθηκαν και μικρής έκτασης επεισόδια. Στις πορείες της Φλορεντίας ένας φοιτητής τραυματίστηκε σοβαρά στη διάρκεια συμπλοκών με την αστυνομία , ενώ οι άλλες διαδηλώσεις εξελίχθηκαν χωρίς επεισόδια. Πολλά πανεπιστημιακά κτίρια τελούν υπό κατάληψη.

Η ιταλική κυβέρνηση, εδώ και δύο χρόνια, έχει υιοθετήσει σειρά νόμων, με τους οποίους περικόπτονται κατά 9 δις ευρώ οι δαπάνες ενώ μειώνονται και οι θέσεις εργασίας στην την πενταετία 2009-2013 κατά 130.000.

Στη νέα μεταρρύθμιση προβλέπεται μεταξύ άλλων, η συγχώνευση των πιο μικρών πανεπιστημιακών ιδρυμάτων, η είσοδος στα διοικητικά συμβούλια ατόμων εκτός του ακαδημαϊκού κόσμου και η μείωση της θητείας των πρυτάνεων. Η μεταρρύθμιση του πανεπιστημίου αναμένεται να ψηφιστεί στις 30 Νοεμβρίου από τη Βουλή. Οι επικριτές τονίζουν ότι η μεταρρύθμιση αποσκοπεί κυρίως στην εξοικονόμηση χρημάτων, για παράδειγμα μέσω της μη ανανέωσης των συμβάσεων καθορισμένου χρόνου εργασίας δεκάδων χιλιάδων ερευνητών.

Χθες σημειώθηκαν συμπλοκές κατά τη διάρκεια των διαδηλώσεων μεταξύ των φοιτητών και των δυνάμεων της αστυνομίας, κυρίως στο κέντρο της Ρώμης.

Δευτέρα 22 Νοεμβρίου 2010

Rage Against The Machine-KNOW YOUR ENEMY


Huh!
Yeah, we're comin' back then with another bombtrack
Think ya know what it's all about
Huh!
Hey yo, so check this out
Yeah!
Know your enemy!
Come on!

Born with insight and a raised fist
A witness to the slit wrist, that's with
As we move into '92
Still in a room without a view
Ya got to know
Ya got to know
That when I say go, go, go
Amp up and amplify
Defy
I'm a brother with a furious mind
Action must be taken
We don't need the key
We'll break in

Something must be done
About vengeance, a badge and a gun
'Cause I'll rip the mike, rip the stage, rip the system
I was born to rage against 'em

Fist in ya face, in the place
And I'll drop the style clearly
Know your enemy...Know your enemy!
Yeah!

Hey yo, and dick with this...uggh!
Word is born
Fight the war, fuck the norm
Now I got no patience
So sick of complacence
With the D the E the F the I the A the N the C the E
Mind of a revolutionary
So clear the lane
The finger to the land of the chains
What? The land of the free?
Whoever told you that is your enemy?

Now something must be done
About vengeance, a badge and a gun
'Cause I'll rip the mike, rip the stage, rip the system
I was born to rage against 'em

Now action must be taken
We don't need the key
We'll break in
I've got no patience now
So sick of complacence now
I've got no patience now
So sick of complacence now
Sick of sick of sick of sick of you
Time has come to pay...
Know your enemy!

Come on!
Yes I know my enemies
They're the teachers who taught me to fight me
Compromise, conformity, assimilation, submission
Ignorance, hypocrisy, brutality, the elite
All of which are American dreams
All of which are American dreams

Δευτέρα 15 Νοεμβρίου 2010

Ο δρόμος


Ο δρόμος είχε τη δική του ιστορία
κάποιος την έγραψε στον τοίχο με μπογιά
ήταν μια λέξη μοναχά ελευθερία
κι ύστερα είπαν πως την έγραψαν παιδιά

Κι ύστερα πέρασε ο καιρός κι η ιστορία
πέρασε εύκολα απ' τη μνήμη στην καρδιά
ο τοίχος έγραφε μοναδική ευκαιρία
εντός πωλούνται πάσης φύσεως υλικά

Τις Κυριακές από νωρίς στα καφενεία
κι ύστερα γήπεδο στοιχήματα καυγάς
ο δρόμος είχε τη δική του ιστορία
είπανε όμως πως την έγραψαν παιδιά

Στίχοι: Κωστούλα Μητροπούλου
Μουσική: Μάνος Λοΐζος
Πρώτη εκτέλεση: Σούλα Μπιρμπίλη

Σάββατο 13 Νοεμβρίου 2010

Μίκης Θεοδωράκης-Το σφαγείο


Το μεσημέρι χτυπάνε στο γραφείο
μετρώ τους χτύπους τον πόνο μετρώ
είμαι θρεφτάρι μ' έχουν κλείσει στο σφαγείο
σήμερα εσύ αύριο εγώ

Χτυπούν το βράδυ στην ταράτσα τον Ανδρέα
μετρώ τους χτύπους το αίμα μετρώ
πίσω απ' τον τοίχο πάλι θα 'μαστε παρέα
τακ τακ εσύ τακ τακ εγώ

Που πάει να πει
σ' αυτή τη γλώσσα τη βουβή
βαστάω γερά, κρατάω καλά

Μες στις καρδιές μας αρχιναέι το πανηγύρι
τακ τακ εσύ τακ τακ εγώ
τακ τακ εσύ τακ τακ εγώ

Μύρισε το σφαγείο μας θυμάρι
και το κελί μας κόκκινο ουρανό
Μύρισε το σφαγείο μας θυμάρι
και το κελί μας κόκκινο ουρανό

Χτυπούν το βράδυ στην ταράτσα τον Ανδρέα
μετρώ τους χτύπους το αίμα μετρώ
πίσω απ' τον τοίχο πάλι θα 'μαστε παρέα
τακ τακ εσύ τακ τακ εγώ

Που πάει να πει
σ' αυτή τη γλώσσα τη βουβή
βαστάω γερά, κρατάω καλά

Μύρισε το σφαγείο μας θυμάρι
και το κελί μας κόκκινο ουρανό
Μύρισε το σφαγείο μας θυμάρι
και το κελί μας κόκκινο ουρανό

Στίχοι: Μίκης Θεοδωράκης
Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης
Πρώτη εκτέλεση: Μίκης Θεοδωράκης

Πέμπτη 11 Νοεμβρίου 2010

Ο λεβέντης


Σαν τον αητό φτερούγαγε στη στράτα
τον καμαρώνει η γειτονιά στα παραθύρια
με χαμηλά τα μαύρα του τα μάτια
λεβέντης εροβόλαγε.

Στα ματιά του ένα σύννεφο
μες την καρδιά του σίδερο.
Κυλάει το αίμα, σκέπασε τον ήλιο
κι ο χάρος εροβόλαγε.

Σφαλούν τα μάτια κι' οι καρδιές
σφαλούν τα παραθύρια
μετά χυμάει ο Χάροντας καβάλα
κι'εκείνος χαμογέλαγε.

Ποιός κατεβαίνει σήμερα στον Άδη;
Ποιόν κουβεντιάζει η γειτονιά κι ανανταριάζει;
Γιατί βουβά είναι τα βουνά κι οι κάμποι;
Λεβέντης εροβόλαγε.


Στίχοι: Νότης Περγιάλης
Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης
Πρώτη εκτέλεση: Μαρία Δημητριάδη

Δευτέρα 8 Νοεμβρίου 2010

Νίκος Καββαδίας -Οι 7 νάνοι στο s/s Cyrenia


Εφτά. Σε παίρνει αριστερά, μην το ζορίζεις.
Μάτσο χωράνε σε μια κούφιαν απαλάμη.
Θυμίζεις κάμαρες κλειστές, στεριά μυρίζεις.
Ο πιο μικρός αχολογάει μ' ένα καλάμι.

Γυαλίζει ο Σημ της μηχανής τα δυο ποδάρια.
Ο Ρεκ λαδώνει στην ανάγκη το τιμόνι.
Μ' ένα φτερό ξορκίζει ο Γκόμπυ τη μαλάρια
κι ο στραβοκάνης ο Χαράμ πίτες ζυμώνει.

Απ' το ποδόσταμο πηδάνε ως τη γαλέτα.
-Μπορώ ποτέ να σου χαλάσω το χατήρι;
Κόρη ξανθή και γαλανή που όλο εμελέτα
ποιος ρήγα γιός θε να την πιεί σ' ένα ποτήρι.

Ραμάν αλλήθωρε, τρελέ, που λύνεις μάγια,
κατάφερε το σταυρωτό του νότου αστέρι
σωρός να πέσει να σκορπίσει στα σπιράγια,
και πες του κάτω από ένα δέντρο να με φέρει.

Ο Τοτ, του λείπει το ένα χέρι μα όλο γνέθει,
τούτο το απίθανο σινάφι να βρακώσει.
Εσθήρ, ποια βιβλική σκορπάς περνώντας μέθη;
Ρούθ, δε μιλάς; Γιατί τρεκλίζουμε οι διακόσιοι;

Κουφός ο Σάλαχ το κατάστρωμα σαρώνει.
- Μ' ένα ξυστρι καθάρισέ με απ' τη μοράβια.
Μα είναι κάτι πιο βαθύ που με λερώνει.
- Γιέ μου πού πας; Μάνα, θα πάω στα καράβια.

Κι έτσι μαζί με τους εφτά κατηφοράμε.
Με τη βροχή, με τον καιρό που μας ορίζει.
Τα μάτια σου ζούνε μια θάλασσα, θυμάμαι...
Ο πιο στερνός μ΄έναν αυλό με νανουρίζει.

Κουφός ο Σάλαχ το κατάστρωμα σαρώνει.
- Μ' ένα ξυστρι καθάρισέ με απ' τη μοράβια.
Μα είναι κάτι πιο βαθύ που με λερώνει.
- Γιέ μου πού πας; Μάνα, θα πάω στα καράβια.

Παρασκευή 29 Οκτωβρίου 2010

ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΓΩΓΟΥ - Υπερασπίζομαι Την Αναρχία


Μη με σταματάς. Ονειρεύομαι.
Ζήσαμε σκυμμένοι αιώνες αδικίας.
Αιώνες μοναξιάς.
Τώρα μη. Μη με σταματάς.
Τώρα κι εδώ για πάντα και παντού.
Ονειρεύομαι ελευθερία.
Μέσα απ' του καθένα
την πανέμορφη ιδιαιτερότητα
ν' αποκαταστήσουμε
του Σύμπαντος την Αρμονία.
Ας παίξουμε. Η γνώση είναι χαρά.
Δεν είναι επιστράτευση απ' τα σχολεία
Ονειρεύομαι γιατί αγαπώ.
Μεγάλα όνειρα στον ουρανό.
Εργάτες με δικά τους εργοστάσια
συμβάλουν στην παγκόσμια σοκολατοποιία.
Ονειρεύομαι γιατί ΞΕΡΩ και ΜΠΟΡΩ.
Οι τράπεζες γεννάνε τους «ληστές».
Οι φυλακές τους «τρομοκράτες»
Η μοναξιά τους «απροσάρμοστους».
Το προϊόν την «ανάγκη»
Τα σύνορα τους στρατούς
Όλα η ιδιοχτησία.
Βία γεννάει η Βία.
Μη ρωτάς. Μη με σταματάς.
Είναι τώρα ν' αποκαταστήσουμε
του ηθικού δικαίου την υπέρτατη πράξη.
Να κάνουμε ποίημα τη Ζωή.
Και τη Ζωή πράξη.
Είναι ένα όνειρο που μπορώ μπορώ μπορώ
Σ' ΑΓΑΠΩ
και δεν με σταματάς δεν ονειρεύομαι. Ζω.
Απλώνω τα χέρια
στον Ερωτά στην αλληλεγγύη
στην Ελευθερία.
Όσες φορές χρειαστεί κι απ' την αρχή.
Υπερασπίζομαι την ΑΝΑΡΧΙΑ.

Τετάρτη 6 Οκτωβρίου 2010

Ο ακροβάτης - Δημήτρης Αποστολάκης


Για ιδέστε όλοι τον ακροβάτη
που τραμπαλίζεται
για ιδέστε όλοι τον ξενομπάτη
πως δε ζαλίζεται

Για ιδέστε τον ακροβάτη που κι όταν πέφτει γελά
και ποτέ δεν κλαίει, ποτέ δεν κλαίει

Για ιδέστε πού 'χει το ερημοπούλι
αίμα στο φτερό
πετά κι ας τό 'βρε θανάτου βόλι
κόντρα στον καιρό

Με τον καιρό νά 'ναι κόντρα έχει τιμή σαν πετάς
να μένεις μόνος, να μένεις μόνος

Για ιδέστε όλοι, δέστε και μένα
άλλο δε ζητώ
πού 'χω στους ώμους φτερά σπασμένα
και ακροβατώ

Γύρισε κάτω η μέρα κι ακόμη εσύ να φανείς
μην κλαις πουλί μου, μην κλαις πουλί μου

Μουσική - Στίχοι: Δημήτρης Αποστολάκης
Πρώτη εκτέλεση: Χαΐνηδες

Κυριακή 3 Οκτωβρίου 2010

Μάρκος Βαμβακάρης-'Οσοι γινούν πρωθυπουργοί


Όσοι γινούν πρωθυπουργοί
όλοι τους θα πεθάνουν
τους κυνηγάει ο λαός
απ' τα καλά που κάνουν

Βάζω υποψηφιότητα
πρωθυπουργός να γίνω
να κάθομαι τεμπέλικα
να τρώω και να πίνω

Και ν' ανεβαίνω στη Βουλή
εγώ να τους διατάζω
να τους πατώ τον αργιλέ
και να τους μαστουριάζω

Μουσική: Μάρκος Βαμβακάρης
Στίχοι: Μάρκος Βαμβακάρης

Παρασκευή 1 Οκτωβρίου 2010

Ἀλέκος Παναγούλης~Στὴν Ἑλλάδα σήμερα


Σβησμένη φλόγα, ποὺ πάντα καίει
Σκέπασμα τάφου χωρὶς νεκρούς.
Μάτια κλαμένα ποὺ κοιτᾶνε
Σκέψεις κρυμμένες σὲ
Προσκαλοῦν.

Πίστη κι ἐλπίδα χαροπαλεύουν
Πνεῦμα κι ἀλήθεια στὶς φυλακές.
Ἅγιες προσπάθειες ναυαγισμένες
Φωνὲς ἀνθρώπων σὲ προσκαλοῦν.

Σπόρος ὀργῆς πέφτει στὸ χῶμα
Μήνυμα πάλης τρέφει φτερά
Σπίθα φεγγίζει μέσ᾿ στὸ σκοτάδι
Νέοι ἀγῶνες σὲ προσκαλοῦν.

Τρίτη 28 Σεπτεμβρίου 2010

Η ΤΙΓΡΗ-Ψαραντώνης_ΔημήτρηςΑποστολάκης


Έχω μια τίγρη μέσα μου, άγρια λιμασμένη
π' όλο με περιμένει
κι όλο την καρτερώ,
τηνε μισώ και με μισεί, θέλει να με σκοτώσει,
μα ελπίζω να φιλιώσει
καιρό με τον καιρό.

Έχει τα δόντια στην καρδιά, τα νύχια στο μυαλό μου
κι εγώ για το καλό μου
για κείνη πολεμώ
κι όλου του κόσμου τα καλά με κάνει να μισήσω,
για να της τραγουδήσω τον πιο βαρύ καημό.

όρη, λαγκάδια και γκρεμνά με σπρώχνει να περάσω,
για να την αγκαλιάσω
στον πιο τρελό χορό,
κι όταν τις κρύες τις βραδιές θυμάται τα κλουβιά της,
μου δίνει την προβιά της
για να τηνε φορώ.

Καμιά φορά απ' το πιοτό πέφτομε μεθυσμένοι,
σχεδόν αγαπημένοι,
καθείς να κοιμηθεί
και μοιάζει ετούτη η σιωπή με λίγο πριν την μπόρα,
σαν τη στερνή την ώρα
που θα επιτεθεί.

Τραγούδι: Ψαραντώνης
Μουσική - Στίχοι: Δημήτρης Αποστολάκης

Πέμπτη 23 Σεπτεμβρίου 2010

Μαρία Πολυδούρη ~ ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΣΟΥ


Θυμᾶμαι τώρα ... Οἱ θύμησες πλημμύρες ποὺ μὲ πνίγουν,
ἄνεμος, σκοτεινιά.
Τὰ λόγια ἀνθοὺς τὰ μάδησες, μὰ τώρα αὐτὰ μοῦ ἀνοίγουν
κακὲς πληγὲς βαθιά.

Οὔτε σκιά, οὔτε ὄνειρο ἔτσι ποὺ νὰ διαβαίνη
γοργὰ πρὸς τὸ χαμό.
Καπνὸς ἡ ἀγάπη. Σύννεφο, τὰ λόγια σου, μοῦ ραίνει
σταγόνες τὸν καημό.

Τώρα σαπίζουν μέσα μου πρώιμες οἱ πληγές μου.
Ἡ θύμηση ἀσπασμὸς
προδοτικός, νὰ μοῦ γελοῦν κρυφὰ κάποιες στιγμές μου
ν᾿ αὐξαίνη ὁ ἀπελπισμός!

Σάββατο 18 Σεπτεμβρίου 2010

ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΣΑΒΒΟΠΟΥΛΟΣ/ΣΩΤΗΡΙΑ ΜΠΕΛΛΟΥ ~ ΖΕΪΜΠΕΚΙΚΟ


Αγωνία για ηλεκτροσόκ. Νεκροζώντανοι στο Κύτταρο. Σκηνές ροκ.
Φωτογραφία με την Μπέλλου.

Μ' αεροπλάνα και βαπόρια
και με τους φίλους τους παλιούς
τριγυρνάμε στα σκοτάδια
κι όμως εσύ δε μας ακούς

Δε μας ακούς που τραγουδάμε
με φωνές ηλεκτρικές
μες στις υπόγειες στοές
ώσπου οι τροχιές μας συναντάνε
τις βασικές σου τις αρχές

Ο πατέρας μου ο Μπάτης (Απρόσιτη μητέρα μορφή από χώμα και ουρανό
ήρθε απ' τη Σμύρνη το '22 ( θα χαθώ απ'τα μάτια σου τα δυο)
κι έζησε πενήντα χρόνια (μες στον κόσμο)
σ' ένα κατώι μυστικό (σαν πρόσφυγας σ'ένα κατώι μυστικό)

Σ' αυτόν τον τόπο όσοι αγαπούνε (αν αγαπούνε)
τρώνε βρώμικο ψωμί (τρώνε βρώμικο ψωμί)
(του λόγου σου οι πιστοί)
κι οι πόθοι τούς ακολουθούνε (κι οι πόθοι τούς ακολουθούνε υπόγεια διαδρομή)
υπόγεια διαδρομή

Χθες το βράδυ είδα ένα φίλο
σαν ξωτικό να τριγυρνά
πάνω στη μοτοσικλέτα
και πίσω τρέχανε σκυλιά

Σήκω ψυχή μου δώσε ρεύμα
βάλε στα ρούχα σου φωτιά (σαν τον Μάρκο)
βάλε στα όργανα φωτιά ( βάλε στα όργανα φωτιά)
να τιναχτεί σαν μαύρο πνεύμα (να κλείσει η λαβωματιά μα τιναχτεί σαν μαυρο πνευμα)
η τρομερή μας η λαλιά (η τρομερή μας η λαλιά)

Δευτέρα 13 Σεπτεμβρίου 2010

Ντῖνος Χριστιανόπουλος ~ Τέλος

Τώρα ποὺ βρῆκα πιὰ μίαν ἀγκαλιά,
καλύτερη κι ἀπ᾿ ὅ,τι λαχταροῦσα,
τώρα ποὺ μοῦ ῾ρθαν ὅλα ὅπως τὰ ῾θελα
κι ἀρχίζω νὰ βολεύομαι μὲς στὴν κρυφὴ χαρά μου,
νιώθω πὼς κάτι μέσα μου σαπίζει.

Κυριακή 12 Σεπτεμβρίου 2010

Νικόλας Άσιμος ~ Καταρρέω


Πήρες και τους δρόμους, πας με τα φρικιά
Και με εξοντώνεις ψυχολογικά
Και άρχισες τα φεμινιστικά

Ανεξαρτησία γύρευες κι εσύ
Τρέχεις μ' όποιον φτάνεις κι όποιον σου βρεθεί
Γιατί να σ' αγαπάω δηλαδή;

Καταρρέω &κι άλλο πλέον δεν μπορώ
Θα ερωτευτώ τον Παπαντρέο, τον Ποπάυ, τον Ζορρό
Και δεν ξαναγαπάω θηλυκό

Μ' έναν κνίτη πρώτα, και μ' έναν χριστιανό
Μ' έναν ξαναμμένο μωαμεθανό
Και μ' ένανε πρεζάκια παρδαλό

Οι δικαιολογίες είναι περιττές
Κι από εμπειρίες είχες αρκετές
Ε, άιντε, ξεκαθάρισε τι θες

Καταρρέω&το παρατραβάς
Πως να αποφύγω το μοιραίο, έγινα και κερατάς
Ελεύθερέ μου έρωτα πονάς

Έγινε της μόδας ποιος θα σακατέψει ποιον
Εποχή της ρόδας και των πυρηνικών
Ε,κάθομαι τις τρώω το λοιπόν

Ένας αλλά Λέων, κι όλοι εσείς τυριά
Δεν σηκώνω πλέον άλλη μαχαιριά
Ρε, που την βρήκα τέτοια λεβεντιά!

Καταρρέω κι άλλο πλέον δεν μπορώ
Θα ερωτευτώ τον Παπαντρέο, τον Ποπάυ, τον Ζορρό
Και δεν ξαναγαπάω θηλυκό

Μας λέει η Κατερίνα Γώγου...


Εμένα οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά
Εμένα οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά
πού κάνουν τραμπάλα στις ταράτσες ετοιμόρροπων σπιτιών
Εξάρχεια Πατήσια Μεταξουργείο Μέτς.
Κάνουν ότι λάχει.
Πλασιέ τσελεμεντέδων και εγκυκλοπαιδειών
φτιάχνουν δρόμους και ενώνουν ερήμους
διερμηνείς σε καμπαρέ τής Ζήνωνος
επαγγελματίες επαναστάτες
παλιά τούς στρίμωξαν και τά κατέβασαν
τώρα παίρνουν χάπια και οινόπνευμα να κοιμηθούν
αλλά βλέπουν όνειρα και δέν κοιμούνται.
'Εμένα οι φίλες μου είναι σύρματα τεντωμένα
στις ταράτσες παλιών σπιτιών
Εξάρχεια Βικτώρια Κουκάκι Γκύζη.
πάνω τους έχετε καρφώσει εκατομμύρια σιδερένια
μανταλάκια
τις ενοχές σας αποφάσεις συνεδρίων δανεικά φουστάνια
σημάδια από καύτρες περίεργες ημικρανίες
απειλητικές σιωπές κολπίτιδες
ερωτεύονται ομοφυλόφιλους
τριχομονάδες καθυστέρηση
το τηλέφωνο το τηλέφωνο το τηλέφωνο
σπασμένα γυαλιά το ασθενοφόρο κανείς.
Κάνουν ό,τι λάχει.
Ολο ταξιδεύουν οι φίλοι μου
γιατί δεν τούς αφήσατε σπιθαμή για σπιθαμή.
"Όλοι οι φίλοι μου ζωγραφίζουνε με μαύρο χρώμα
γιατί τούς ρημάξατε το κόκκινο

γράφουνε σε συνθηματική γλώσσα
γιατί ή δική σας μόνο για γλείψιμο κάνει.
Οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά και σύρματα
στα χέρια σας. Στο λαιμό σας.
Οι φίλοι μου.

Σάββατο 11 Σεπτεμβρίου 2010

Κινητοποιήσεις και έντονη αστυνομική παρουσία στη ΔΕΘ


Εκδηλώσεις διαμαρτυρίας για την οικονομική πολιτική της κυβέρνησης και το μνημόνιο έχουν προγραμματιστεί για σήμερα στη Θεσσαλονίκη, με αφορμή την ομιλία του πρωθυπουργού στην 75η ΔΕΘ το βράδυ του Σαββάτου. Στους δρόμους θα βγουν συνδικάτα, φορείς και οργανώσεις, ενώ στις εκδηλώσεις θα πάρουν μέρος και Επιτροπές Κατοίκων, Πολιτών και Εργαζομένων κατά των Διοδίων που θα ξεκινήσουν από την Αθήνα. Την ίδια στιγμή, σε επιφυλακή είναι 4.500 αστυνομικοί στους οποίους, σύμφωνα με το «Βήμα», έχουν δοθεί εντολές να πραγματοποιούν προληπτικούς ελέγχους.

Σε αστυνομικό κλοιό...

Από ισχυρές αστυνομικές δυνάμεις θα αποκλειστεί το βράδυ του Σαββάτου το Βελλίδειο Συνεδριακό Κέντρο. Στο επιχειρησιακό σχέδιο της ΕΛ.ΑΣ. θα πάρουν μέρος περισσότεροι από 4.000 αστυνομικοί από τη Θεσσαλονίκη, την Αθήνα, καθώς και από νομούς της βόρειας Ελλάδας. Ανάμεσά τους αστυνομικοί των ομάδων «Δέλτα» και ΔΙΑΣ, αλλά και της Ομάδας Πρόληψης και Καταστολής Εγκληματικότητας (ΟΠΚΕ).

«Έχουν δοθεί εντολές στους αστυνομικούς που θα βρίσκονται στον δρόμο να ελέγχουν ύποπτα άτομα και να προχωρούν σε προληπτικές προσαγωγές αν κριθεί απαραίτητο» λέει αξιωματικός της ΕΛ.ΑΣ στο Βήμα.
πηγη:tvxs

ΝΑ ΜΗΝ ΠΕΡΑΣΕΙ Η ΚΡΑΤΙΚΗ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ!
ΟΛΟΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ!

Πέμπτη 9 Σεπτεμβρίου 2010

Manu Chao ~ Clandestino


Solo voy con mi pena
Sola va mi condena
Correr es mi destino
Para burlar la ley
Perdido en el corazn
De la grande Babylon
Me dicen el clandestino
Por no llevar papel

Pa' una ciudad del norte
Yo me fui a trabajar
Mi vida la dej
Entre Ceuta y Gibraltar
Soy una raya en el mar
Fantasma en la ciudad
Mi vida va prohibida
Dice la autoridad

Solo voy con mi pena
Sola va mi condena
Correr es mi destino
Por no llevar papel
Perdido en el corazn
De la grande Babylon
Me dicen el clandestino
Yo soy el quiebra ley

Mano Negra clandestina
Peruano clandestino
Africano clandestino
Marijuana illegal

Solo voy con mi pena
Sola va mi condena
Correr es mi destino
Para burlar la ley
Perdido en el corazn
De la grande Babylon
Me dicen el clandestino
Por no llevar papel

Argelino, Clandestino!
Nigeriano, Clandestino!
Boliviano, Clandestino!
Mano Negra, Ilegal!

Κυριακή 8 Αυγούστου 2010

Κάποια πουλιά τραγουδούν για λευτεριά, κάποια φεύγουν και πετούν ψηλά...


LOCOMONDO-Ο γλάρος

Θα σας πω ένα τραγούδι που μου’ ρθε στο μυαλό
για ένα φίλο που κάποτε είχε πει ένα ρητό
Κάποια πουλιά τραγουδούν για λευτεριά, κάποια φεύγουν και πετούν ψηλά

Τον φωνάζαν όλοι γλάρο δεν είχε πράγματα πολλά
είχε μόνο ένα βανάκι και τα δύο του σκυλιά
Κάποια πουλιά τραγουδούν για λευτεριά, κάποια φεύγουν και πετούν ψηλά

Όταν έπιανε χειμώνας τα μάζευε σιγά-σιγά
φεύγω νότια μας έλεγε που είναι πιο ζεστά
Κάποια πουλιά τραγουδούν για λευτεριά, κάποια φεύγουν και πετούν ψηλά

Όταν έμενε από χρήματα έπιανε καμιά δουλειά
ίσα-ίσα να ισιώσει και την έκανε ξανά
κάποια πουλιά τραγουδούν για λευτεριά, κάποια φεύγουν και πετούν ψηλά

Όταν άκουγε κιθάρες τότε ερχόταν πιο κοντά
τον θυμάμαι να μας βλέπει και να μας χαμογελά
Κάποια πουλιά τραγουδούν για λευτεριά, κάποια φεύγουν και πετούν ψηλά

Κι ήρθε εκείνος ο χειμώνας του 97
όταν πήγε Ισπανία μα δε γύρισε ξανά
Κάποια πουλιά τραγουδούν για λευτεριά, κάποια φεύγουν και πετούν ψηλά

Μια κιθάρα γρατσουνάω σε κάποια αμμουδιά
ένας γλαρός που πετάει με κοιτάει από ψηλά
Κάποια πουλιά τραγουδούν για λευτεριά, κάποια φεύγουν και πετούν ψηλά

Σάββατο 24 Ιουλίου 2010

Αντιδράσεις για τη γιορτή αποκατάστασης της Δημοκρατίας


«Ευχαριστώ για την ειδοποίηση, αλλά δεν μπορώ να αποδεχτώ την πρόσκληση για λόγους αρχής. Πρέπει να προτείνουμε στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, αντί για δεξίωση, να επισκέπτεται τόπους και χώρους μνήμης από τα πέτρινα χρόνια της χούντας». Η παραπάνω δήλωση, ανθρώπου ο οποίος εξορίστηκε και φυλακίστηκε στα χρόνια της δικτατορίας, είναι χαρακτηριστική αντιδράσεων που εκδηλώνονται γύρω από τον τρόπο εορτασμού της αποκατάστασης της Δημοκρατίας.

Ο Τριαντάφυλλος Μηταφίδης, πολιτικός κρατούμενος της χούντας και μέλος του ΔΣ του Συλλόγου Φυλακισθέντων Εξορισθέντων (1967-74), απέρριψε την πρόσκληση να παρευρεθεί στο προεδρικό Μέγαρο, το Σάββατο το πρωί, ανάμεσα σε εκπροσώπους του πολιτικού συστήματος, της εκκλησίας και άλλων τομέων, αναφέροντας χαρακτηριστικά πως «οι επισημότητες για την «αποκατάσταση της δημοκρατίας», ιδιαίτερα στη μετά ΔΝΤ εποχή, αποτελούν κοινωνική πρόκληση και κακό μάθημα ιστορίας για τη νέα γενιά που μεγαλώνει με την ιστορική αμνησία ή την επιλεκτική μνήμη των σχολικών βιβλίων».

Ανάλογες εκκλήσεις απευθύνθηκαν και μέσα από το λογαριασμό στο Facebook του Στάθη Παναγούλη, αδελφού του γνωστού αγωνιστή κατά της χούντας, Αλέκου Παναγούλη: «Παρακαλώ θερμά όλους τους συντρόφους που βασανιστήκαμε, που χάσαμε τα πάντα από τη χούντα, να μην παρευρεθούμε εκεί». «Και μόνο που θα αναγκαστείτε να τους χαιρετήσετε (Τσοχατζόπουλο, Σημίτη, Παπαντωνίου, Βουλγαράκη, Σηφουνάκη, Πάγκαλο, Ρουσόπουλο) ΠΩΣ ΘΑ ΑΙΣΘΑΝΘΕΙΤΕ;;;;;;», γράφτηκε χαρακτηριστικά.

Σημειώνεται, πάντως, ότι περσινή απόφαση του προέδρου της Δημοκρατίας άλλαξε σε ένα βαθμό το ύφος του εορτασμού στο προεδρικό Μέγαρο, καταργώντας τη μουσική, τα αλκοολούχα ποτά και τους πλουσιοπάροχους μπουφέδες.

πηγή:tvxs
http://tvxs.gr/

Παρασκευή 23 Ιουλίου 2010

Χίλιες φωνές...



Χίλιες φωνές χίλια τραγούδια
και χίλιοι μπάτσοι αγγελούδια

Και ένα σύνθημα γραμμένο σε έναν τοίχο
με έκανε απόψε να σκεφτώ αυτόν τον στοίχο

Γράφω αστεία τραγουδάκια για το έρωτα
μα κάτι ώρες βλέπω πράγματα ξενέρωτα
κι εκεί που είμαι αραχτός κι ερωτευμένος
Βλέπω του κράτους τον φρουρό
και μου χαλάει τον ειρμό ο γαμημένος

ήταν μια τρίτη στης πεντέμισι θυμάμαι
σε μια πορεία σε αντίκρισα στον δρόμο
μια με κοιτούσες στα κλεφτά
την άλλη σου ΄κανα ματιά
ήρθα κοντά και σε ακούμπησα στον ώμο

χίλιες φωνές χίλια τραγούδια
και χίλιοι μπάτσοι αγγελούδια

και ένα φτέρνισμα της διπλανής κύριας
χάλασε την σειρά που λες μιας διμοιρίας

και εγώ φωνάζω σ’ αγαπώ
και με κοιτάς και σε κοιτώ
και βλέπω κόλαση να γίνετε τριγύρω
και τι να γράψω τι να πω
τι να σου τάξω στον χαμό
θέλεις να πιάσω έναν μπάτσο να το δείρω;
Θες μια ασπίδα ένα γκλοπ
θες να ξηλώσω ένα στοπ
Θες να κεράσω μια ρετσίνα η λίγο γύρο

Μας κάνανε οι μπάτσοι ντου
Μες στην στιγμή του πανικού
Σ’ έχασα πάλι και μας ρίχναν δακρυγόνα
Δεν σε ξανάδα πουθενά
γίναν οι μέρες μου κενά
Και έπεσα πάλι με τα μούτρα στον αγώνα

Χίλιες φωνές χίλια τραγούδια
Και χίλιοι μπάτσοι αγγελούδια

Και ένας άχρηστος με κράνος και ασπίδα
Μας καταράστηκε μωρό μου όταν σ’ είδα

Στίχοι: Σπύρος Γραμμένος
Μουσική: Σπύρος Γραμμένος
Πρώτη εκτέλεση: Σπύρος Γραμμένος

Δευτέρα 19 Ιουλίου 2010

Σωκράτης Μάλαμας-Active Member Της Φωτιάς οι Μάγοι


Από τα πέρατα της γης
Φέραν της φωτιάς οι μάγοι
Ονείρατα φιλόξενα
Μήπως και σπάσουνε οι πάγοι

Στη φωτιά ρίχνω όλα τα ταμένα
Όνειρα πάρτε με μαζί κι έμενα
Να χαθώ σε τραγούδια περασμένα
Κάπου εκεί όσα έχω χρεωμένα ζω

Μήπως θαρρέψει ο άνθρωπος
Και ψάξει στα χαμένα
Και βάλει χώρια τα καλά
Χώρια τα στερημένα

Από τα πέρατα της γης
Φέραν της φωτιάς οι μάγοι...

Σάββατο 3 Ιουλίου 2010

Κώστας Γεωργάκης: Η τραγική θυσία που κλόνισε τη χούντα.


Στις 18 Σεπτεμβρίου 1970,ο τότε φοιτητής της σχολής Μηχανικών στην αρχή και της Γεωλογίας αργότερα Κώστας Γεωργάκης αυτοπυρπολείται σε πλατεία της Γένοβας φωνάζοντας αντιδικτατορικά συνθήματα. Και αν η χούντα καταπνίγει το γεγονός, η δημοκρατία δείχνει να το αγνοεί, μια και ακόμα και σήμερα λίγοι είναι αυτοί που γνωρίζουν τη θυσία και ελάχιστα στοιχεία υπάρχουν για το γεγονός. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.

O Κώστας Γεωργάκης γεννήθηκε στην Κέρκυρα το 1968, και το ότι ο πατέρας του ήταν μέλος της Ένωσης Κέντρου περιγράφει το πολιτικό πλαίσιο μέσα στο οποιο μεγάλωσε. Η πρώτη ημέρα της δικτατορίας τον βρίσκει να πετά αυτοσχέδιες προκηρύξεις κατά της χούντας. Ο ίδιος δείχνει να μην αντέχει το νέο ασφυκτικό περιβάλλον που φροντίζει να του υπενθυμίζει συνεχώς ότι οι πολιτικές και πολιτιστικές ελευθερίες που είχε πριν από την 21 Απριλίου είναι παρελθόν.
Στην τελευταία του επιστολή σε έναν φίλο αναφέρει ένα περιστατικό που του έδειξε ότι έπρεπε να βρει τρόπο διαφυγής από τη νέα πραγματικότητα: «Θυμάμαι μια φορά, εδώ και τρία χρόνια, προτού φύγω από Κέρκυρα με φώναξε ο τότε διοικητής να μου κάνει συστάσεις... Προσποιήθηκα ότι υπάκουα κι ήταν η πρώτη φορά που ένοιωσα αηδία για τον εαυτό μου».
Λύση και λύτρωση για όσους νέους της εποχής αισθάνονταν έτσι – και είχαν την οικονομική δυνατότητα –, οι σπουδές στο εξωτερικό, που τους έδιναν τη δυνατότητα να αποφύγουν να υπηρετήσουν στο δικτατορικό στράτευμα, με αποτέλεσμα οι λίγες δεκάδες έλληνες φοιτητές σε ιταλικά πανεπιστήμια πριν από τη χούντα να γίνουν εκατοντάδες μέσα σε ελάχιστο διάστημα. Οι γνώσεις ιταλικών και η κοντινή απόσταση τον οδηγούν στη γειτονική χώρα, όπου γράφεται στη Σχολή Μηχανικών.
Φεύγοντας, τον ακολουθεί η κλασική πατρική συμβουλή να μην ανακατευτεί με την πολιτική: «Κάτσε φρόνιμα, γιατί έχεις αδέλφια και θα πληρώσουμε και εμείς. Εγώ σε στέλνω να σπουδάσεις, δεν σε στέλνω να γίνεις εκεί ηγέτης, αντάρτης. Θα σε πιάσουν, θα σε σκοτώσουν και θα σκοτώσουν και τους άλλους. Με τις δικτατορίες δεν παίζουν, δεν δίνουν λογαριασμό σε κανέναν».
Πράγματι, τον πρώτο χρόνο ο Γεωργάκης δείχνει απόμακρος από όλες τις οργανώσεις των ελλήνων φοιτητών, αλλά από το καλοκαίρι του 1968 γράφεται στη νεολαία της Ένωσης Κέντρου ξεκινώντας έτσι την ενεργή αντιδικτατορική του δράση ως αρμόδιος της ΕΔΗΝ για τον Tύπο και τις δημόσιες σχέσεις. Τα πράγματα αλλάζουν δραματικά γι’ αυτόν το καλοκαίρι του 1970.
Η δικτατορία, γνωρίζοντας την αντιχουντική προπαγάνδα που έκαναν οι φοιτητές του εξωτερικού, τους εκβίαζε με πολλούς τρόπους: με την τρομοκρατία εναντίον τους μέσα από τα εκάστοτε προξενεία κάθε χώρας, με πάγωμα των εμβασμάτων που έρχονταν από τους γονείς τους, με διακοπές των αναβολών στράτευσης ώστε να επιστρέψουν εσπευσμένα στη στρατοκρατούμενη πατρίδα και με εκβιασμούς προς τους δικούς τους ανθρώπους που είχαν αφήσει πίσω.

Η συνέντευξη και η... γραβάτα
Το «πακέτο» αυτό των πιέσεων είχε αρχίσει να γίνεται αφόρητο στον Γεωργάκη, που τον Ιούνιο του 1970 δίνει ανώνυμη συνέντευξή του στο ιταλικό περιοδικό «Sigla a». Σε αυτήν καταγγέλλει τον ρόλο των χαφιέδων της χούντας εναντίον των φοιτητών, δίνοντας τα αρχικά των ονομάτων τους καθώς και τα χρήματα που έπαιρναν από το ελληνικό προξενείο στην Ιταλία:
«Ύπάρχει ελευθερία στην Ιταλία;
Είναι ένα είδος αμερικάνικης ελευθερίας. Καθένας έχει τη δυνατότητα και την ελευθερία να κάνει αυτό που λένε οι άλλοι.
Να κάνει αυτό που λένε οι άλλοι. Γνωρίζεις πολλούς Έλληνες;
Ναι, εδώ είμαστε περίπου διακόσιοι.
Είστε διακόσιοι. Είστε όλοι ευνοϊκοί ή αντίθετοι με το καθεστώς των συνταγματαρχών;
Θα έλεγα ότι η συντριπτική πλειοψηφία είναι αντίθετοι, όμως πρέπει να συμπληρώσω ότι είναι καταπιεσμένοι από τη μειοψηφία, καμιά δεκαπενταριά άτομα που δουλεύουν για το καθεστώς.
Τι σημαίνει “δουλεύουν για το καθεστώς”;
Σημαίνει ότι αυτοί, μη έχοντας δυνατότητα να παίρνουν χρήματα από την οικογένειά τους κάθε μήνα για να σπουδάζουν, δέχονται να είναι πληροφοριοδότες των αξιωματικών και συνεργάζονται με την υπηρεσία πολιτικών υποθέσεων του προξενείου.
Πόσα παίρνουν τον μήνα;
Ακριβώς... εξαρτάται από το άτομο. Από 180.000 λιρέτες, μέχρι 450.000 λιρέτες για τους αρχηγούς της Νάπολης.
Για τους αρχηγούς της Νάπολης, και για τους αρχηγούς της Γένοβας; Κάποιος Σ.Σ. στη Νάπολη παίρνει 450.000 λιρέτες τον μήνα.
Όχι, εγώ μιλάω για τους αρχηγούς της Γένοβας. Στη Γένοβα είναι τρεις και παίρνουν πάνω - κάτω 240.000 λιρέτες».
Η πραγματικότητα ήρθε να επιβεβαιώσει γρήγορα τις καταγγελίες του, μια και πριν ακόμα δημοσιευτεί η συνέντευξη οι άνθρωποι της χούντας όχι μόνο μαθαίνουν την ύπαρξή της και το όνομά του, αλλά, όπως καταγγέλλει ο ίδιος, τον απειλούν προσωπικά:
«Για λόγους που δεν κατάφερα ακόμη να ανακαλύψω, η μαγνητοταινία της συνεντεύξεώς μου βρέθηκε στην κατοχή του προξενείου της Γένοβας, το οποίο κάλεσε κατεπειγόντως τον εν λόγω “κύριο”, και σε μια σύσκεψη η οποία διεξήχθη αρχικά στο προξενείο και στη συνέχεια – σύμφωνα με τους πληροφοριοδότες μου – στην έδρα της “Λέγκα” στην οδό Καϊρόλι αποφασίστηκε “να μου σιάξουν τη γραβάτα”... χρησιμοποιώντας επακριβώς την έκφραση ενός μέλους. Και πράγματι την επομένη δέχθηκα την επίθεση του “κυρίου” Σκουλά από τη οποία γλίτωσα χάρη στην επέμβαση ενός φίλου, που έτυχε να είναι παρών».
Ο Γεωργάκης φοβάται πια ότι θέλουν να του «σιάξουν τη γραβάτα» και κοιμάται βάζοντας μπουκάλια πίσω από την πόρτα ώστε αν έρθουν νύχτα να τους ακούσει. Οι άνθρωποι του περιοδικού στο οποίο έδωσε τη συνέντευξη όταν ξανασυναντιούνται τον βλέπουν αναστατωμένο. Στις 18 Σεπτεμβρίου ο Γεωργάκης δέχεται ένα γράμμα από την Ελλάδα που τον αναστατώνει περισσότερο.
Η επιστολή αυτή δεν βρίσκεται ποτέ, αλλά από τις αφηγήσεις κοντινών του ανθρώπων, ο πατέρας του τού έγραφε ότι πρέπει να σταματήσει τις ενέργειές του γιατί έχουν προβλήματα οι δικοί του άνθρωποι στην Κέρκυρα και ότι έπρεπε να γυρίσει πίσω γιατί είχε τελειώσει η αναβολή και θα έπρεπε να πάει φαντάρος.


Η μεγάλη ώρα
Ο Κωνσταντίνος Γεωργάκης παίρνει την ίδια ημέρα την τραγική του απόφαση. Γεμίζει ένα μπιτόνι βενζίνη, γράφει το γράμμα - αποχαιρετισμό προς τον πατέρα του, δίνει το μπουφάν του στην αρραβωνιαστικιά του λέγοντάς της: «Κράτησέ το εσύ, εγώ δεν το χρειάζομαι... κράτησέ το, εμένα δεν θα μου χρειαστεί ξανά...» και φεύγει κατά τη μία το βράδυ από το σπίτι με το πεντακοσαράκι του Fiat. Η επόμενη πράξη της τραγωδίας θα εξελιχθεί στην πλατεία Ματεότι και είναι καλύτερο να μας την περιγράψει κάποιος από τους αυτόπτες μάρτυρες. Ένας από τους οδοκαθαριστές του δήμου που βρισκόταν εκεί στις 3 το πρωί :
«Ήταν 3 παρά 10 το πρωί και μαζί με άλλους τρεις συναδέλφους κάναμε την υπηρεσία μας στην πλατεία Ματεότι. Η συνηθισμένη ρουτίνα της δουλειάς μας. Η πλατεία ήταν έρημη, εγώ πήγαινα προς τη σκάλα του Παλάτσο Ντουκάλε, όταν είδα μια λάμψη πίσω μου. Ανησυχήσαμε μήπως ξέσπασε καμία πυρκαγιά. Φυσικά δεν φανταζόμασταν ότι επρόκειτο για έναν άνθρωπο που καιγόταν. Πήγαμε να δούμε τι συμβαίνει και αντικρίσαμε τη φιγούρα ενός ανθρώπου τυλιγμένου στις φλόγες που τρέχοντας φώναζε “Ζήτω η ελεύθερη Ελλάδα”, “Το έκανα για την Ελλάδα μου”.
Τρέξαμε προς το μέρος του με τα σακάκια μας και άλλα ρούχα προσπαθώντας να σβήσουμε τη φωτιά. Η ανθρώπινη δάδα μάς ξέφυγε, αποφασισμένη να καεί μέχρι τέλους. Μετά σβήσαμε τη φωτιά... Το θέαμα ήταν ανατριχιαστικό και φοβερό, τρομερή η μυρωδιά που προερχόταν από καμένες σάρκες. Το σοκ ήταν απερίγραπτο. Δεν μπορώ ακόμη και τώρα να συνέλθω και δεν ξέρω αν ποτέ τα καταφέρω να το ξεπεράσω. Δεν είμαι σε θέση να περιγράψω οτιδήποτε άλλο. Μου είναι αδύνατο να συνεχίσω να μιλώ. Άτομα σαν κι αυτόν υπάρχουν ένα στο εκατομμύριο».
Το απίστευτο γεγονός συγκλονίζει όλο τον κόσμο (έναν χρόνο πριν είχε διαμαρτυρηθεί με τον ίδιο τρόπο ο τσέχος Γιαν Πάλαχ), αιφνιδιάζει τη χούντα και παγώνει τους δικούς του που το μαθαίνουν τελευταίοι. Ο πατέρας που φτάνει στην Ιταλία περιγράφει την τελευταία εικόνα που είχε από τον γιο του: «Ήταν γυμνός με ένα μικρό σωβρακάκι. Ήταν από τη μέση και κάτω καμένος... σε τρία εκατοστά βάθος θα είναι λίγο. Κάθε δέκα πόντους είχε και γραμμές. Δηλαδή κάρβουνο, δεν μπορούσε να γλιτώσει». Εκεί διαβάζει και το αποχαιρετιστήριο γράμμα που είχε γράψει για αυτόν ο γιος του:

«Αγαπημένε μου πατέρα. Συγχώρεσέ μου αυτή την πράξη, χωρίς να κλάψεις. Ο γιος σου δεν είναι ένας ήρωας. Είναι ένας άνθρωπος, όπως οι άλλοι, ίσως με λίγο φόβο παραπάνω. Φίλησε τη γη μας για μένα. Μετά από τρία χρόνια βίας δεν αντέχω άλλο.
Δε θέλω εσείς να διατρέξετε κανέναν κίνδυνο, εξαιτίας των δικών μου πράξεων. Αλλά εγώ δεν μπορώ να κάνω διαφορετικά παρά να σκέπτομαι και να ενεργώ σαν ελεύθερο άτομο. Σου γράφω στα ιταλικά για να προκαλέσω αμέσως το ενδιαφέρον όλων για το πρόβλημά μας. Ζήτω η Δημοκρατία. Κάτω οι τύραννοι. Η γη μας που γέννησε την ελευθερία θα εκμηδενίσει την τυραννία! Εάν μπορείτε, συγχωρέστε με. Ο Κώστας σου».


Όλοι, πλην χούντας
Η χούντα αποκρύπτει το γεγονός και οι λογοκριμένες ελληνικές εφημερίδες δεν γράφουν ούτε γραμμή, αλλά η Ιταλία είναι συγκλονισμένη: όλες οι κομματικές παρατάξεις, οργανώσεις, φορείς τιμούν τον νέο που θυσίασε τη ζωή του για την ελευθερία. Όλοι, εκτός φυσικά από το ελληνικό προξενείο στην Ιταλία, που με ένα χαφιεδικής έμπνευσης έγγραφο υποβαθμίζει τη θυσία μιλώντας ουσιαστικά για «ψυχολογικά προβλήματα» του Γεωργάκη:
«Εξ όσων αντελήφθην και εκ των λεχθέντων υπό των συμφοιτητών του ούτος είχεν επανειλημμένως κρίσεις μελαγχολίας κυρίως διότι επεβάρυνε τον πατέρα του οικονομικώς ενώ ο ίδιος επίστευεν ότι δεν θα επετύγχανε τελικώς να περατώση τας σπουδάς του. Επίσης ότι κατητρύχετο από αδικαιολόγητον άγχος ότι εάν επανέλθη εις Κέρκυραν δεν θα τω επιτραπή να αναχωρήση εκ νέου εις Ιταλίαν».

H κηδεία γίνεται στη Γένοβα στις 23 Σεπτεμβρίου, με το φέρετρο να φτάνει στους ώμους συμφοιτητών του σκεπασμένο με την ελληνική σημαία και να φυλάσσεται από αυτούς για τον κίνδυνο αρπαγής του από χουντικούς. Η δικτατορία δεν επιτρέπει την επιστροφή της σορού στην Ελλάδα για τον φόβο αντικαθεστωτικών εκδηλώσεων και έτσι παραμένει στο νεκροτομείο της Γένοβας για σχεδόν τέσσερις μήνες, ώς τις 18 Ιανουαρίου 1971 που φτάνει με μυστική επιχείρηση στην Κέρκυρα. Στον δρόμο για το νεκροταφείο τον συνοδεύουν μόνο ένα περιπολικό και οι δικοί του σε ένα ταξί…
Η φωτιά που άναψε με το σώμα του ο Κώστας Γεωργάκης μπορεί να μην έριξε φυσικά τη δικτατορία, αλλά ταρακούνησε πολλές συνειδήσεις και ζέστανε περισσότερες. Κάποιοι λένε ότι δεν άντεξε την πίεση της δικτατορίας, οι περισσότεροι μιλούν για την απόλυτη θυσία - μήνυμα προς ένα τυραννικό καθεστώς.
Το σίγουρο είναι ότι ο Γεωργάκης τα ξημερώματα της 18ης Σεπτεμβρίου πέρασε την κόκκινη γραμμή που όλοι φοβόμαστε. Και δυστυχώς μόνο αυτός γνωρίζει τι υπάρχει πέρα από αυτή, ενώ εμείς μόνο να σχολιάζουμε μπορούμε με την ασφάλεια αυτών που βρίσκονται πίσω από αυτήν…

πηγή:εφημερίδα το Ποντίκι(18.9.2008)

Παρασκευή 2 Ιουλίου 2010

Νίκος Καββαδίας-Θεσσαλονικη


Ήταν εκείνη τη νυχτιά που φύσαγε ο Βαρδάρης
το κύμα η πλώρη εκέρδιζεν οργιά με την οργιά
σ' έστειλε ο πρώτος τα νερά να πας για να γραδάρεις
μα εσύ θυμάσαι τη Σμαρώ και την Καλαμαριά

Ξέχασες κείνο το σκοπό που λέγανε οι Χιλιάνοι
άγιε Νικόλα φύλαγε κι αγιά θαλασσινή
τυφλό κορίτσι σ' οδηγάει παιδί του Μοντιλιάνι
που τ' αγαπούσε ο δόκιμος κι οι δυο Μαρμαρινοί

Απάνω στο γιατάκι σου φίδι νωθρό κοιμάται
και φέρνει βόλτες ψάχνοντας τα ρούχα σου η μαϊμού...

εκτός από τη μάνα σου κανείς δε σε θυμάται
σε τούτο το τρομακτικό ταξίδι του χαμού


Κάτω από φώτα κόκκινα κοιμάται η Σαλονίκη
πριν δέκα χρόνια μεθυσμένη μου είπες σ' αγαπώ
αύριο σαν τότε και χωρίς χρυσάφι στο μανίκι
μάταια θα ψάχνεις το στρατί που πάει για το Ντεπό

Δευτέρα 14 Ιουνίου 2010

Μπέρτολντ Μπρεχτ - Αυτό θέλω να τους πω


Αναρωτιέμαι: γιατί να συζητάω μαζί τους;

ψωνίζουνε τη γνώση για να την πουλήσουν.

θέλουν να μάθουνε πού υπάρχει γνώση φτηνή

που να μπορούνε ακριβά να την πουλήσουν. Γιατί

να ενδιαφερθούνε να γνωρίσουν ό,τι

ενάντια στην αγοραπωλησία μιλάει;



Θέλουνε να νικήσουν.

Στη νίκη ενάντια τίποτα δε θέλουνε να ξέρουν.

Δε Θέλουνε άλλοι να τους καταπιέζουν,

Θέλουνε να καταπιέζουνε οι ίδιοι.

Δε θέλουνε την πρόοδο.

Θέλουνε την υπεροχή.



Πειθαρχούνε σ' όποιον

τους υπόσχεται πως θα μπορούνε να διατάζουν.

Θυσιάζονται

για να μπορέσει να μείνει όρθιος ο βωμός της θυσίας.



Τι να τους πω, σκέφτηκα. Αυτό

θέλω να τους πω, αποφάσισα.

Πέμπτη 10 Ιουνίου 2010

Σιγά μην κλάψω...


Μου λεν αν φύγω από τον κύκλο θα χαθώ
στα όρια του μοναχά να γυροφέρνω.
Και πως ο κόσμος είν' ανήμερο θεριό
κι όταν δαγκώνει εγώ καλά είναι να σωπαίνω.
Κι όταν φοβούνται πως μπορεί να τρελαθώ
μου λεν να πάω κρυφά κάπου να κλάψω.
Και να θυμάμαι πως αυτό το σκηνικό
είμαι μικρός, πολύ μικρός για να τ' αλλάξω.

Μα εγώ μ΄ ένα άγριο περήφανο χορό
σαν αετός πάνω απ' τις λύπες θα πετάξω.
Σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ,
σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ.
Θα πάω να χτίσω μια φωλιά στον ουρανό,
θα κατεβαίνω μόνο αν θέλω να γελάσω
Σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ,
σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ.

Μου λεν αν φύγω πιο ψηλά θα ζαλιστώ
καλύτερα στη λάσπη εδώ μαζί τους να κυλιέμαι.
Και πως αν θέλω περισσότερα να δω,
σ' ένα καθρέφτη μοναχός μου να κοιτιέμαι.
Κι όταν φοβούνται πως μπορεί να τρελαθώ
μου λεν να πάω κρυφά κάπου να κλάψω.
Και να θυμάμαι πως αυτό το σκηνικό
είμαι μικρός πολύ μικρός για να τ' αλλάξω.

Μα εγώ μ΄ένα άγριο περήφανο χορό
σαν αετός πάνω απ' τις λύπες θα πετάξω.
Σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ,
σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ
Θα πάω να χτίσω μια φωλιά στον ουρανό,
θα κατεβαίνω μόνο αν θέλω να γελάσω
Σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ,
σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ.

Στίχοι: Γιάννης Αγγελάκας
Μουσική: Γιάννης Αγγελάκας
Πρώτη εκτέλεση: Γιάννης Αγγελάκας

Δευτέρα 7 Ιουνίου 2010

ANΔΡΕΙΚΕΛΑ-ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΡΥΩΤΑΚΗΣ


Σα να μην ήρθαμε ποτέ σ' αυτήν εδώ τη γη,
Σα να μένουμε ακόμη στην ανυπαρξία.
Σκοτάδι γύρω δίχως μια μαρμαρυγή.
Ανθρωποι στων άλλων μόνο τη φαντασία.
Από χαρτί πλασμένα κι από δισταγμό,
Ανδρείκελα, στης Μοίρας τα τυφλά δυο χέρια,
Χορεύουμε, δεχόμαστε τον εμπαιγμό,
Άτονα κοιτώντας, παθητικά, τ' αστέρια.
Μακρινή χώρα είναι για μας κάθε χαρά,
Η ελπίδα κι η νεότης έννοια αφηρημένη.
Αλλος δεν ξέρει ότι βρισκόμαστε, παρά
Όποιος πατάει πάνω μας καθώς διαβαίνει.
Πέρασαν τόσα χρόνια, πέρασε ο καιρός.
Ω! κι αν δεν ήταν η βαθιά λύπη στο σώμα,
Ω! κι αν δεν ήταν στην ψυχή ο πραγματικός
Πόνος μας, να λέει ότι υπάρχουμε ακόμα...

Σάββατο 5 Ιουνίου 2010

ΜΑΗΣ 68...ΤΑ ΣΥΝΘΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ...


Η ανθρωπότητα θα ευτυχήσει μόνον όταν ο τελευταίος γραφειοκράτης κρεμαστεί με τα έντερα του τελευταίου καπιταλιστή
Οι προκαταλήψεις είναι οι κολώνες της εξουσίας

Κηρύξατε την πόλη σε κατάσταση διαρκούς ευτυχίας

Τρέξε σύντροφε, ο παλιός κόσμος είναι πίσω σου

Όσοι εγκαταλείπουν την επανάσταση σκάβουν έναν τάφο

Πρόσεξε τα αφτιά σου έχουν τοίχους

Ελευθερία είναι το δικαίωμα στην σιωπή

Ο επαναστάτης είναι ένας ακροβάτης του ονείρου

Κάτω ο σοσιαλιστικός ρεαλισμός , ζήτω ο υπερρεαλισμός

Η αυθάδεια είναι το νέο επαναστατικό όπλο

Το να επιθυμείς είναι καλό το να πραγματοποιείς τις επιθυμίες σου καλύτερο
Αν έχουμε μια ελπίδα την χρωστάμε σε αυτούς που δεν έχουν καμιά

Η εξουσία είναι στην άκρη του όπλου, μήπως το όπλο είναι στην άκρη της εξουσίας

Κάτω από το λιθόστρωτο η παραλία

Το σεξ επιτρέπεται είπε ο Μάο , αρκεί να μην γίνεται πολύ συχνά

Το να σου λείψει η φαντασία είναι να μην φαντάζεσαι την έλλειψη της

Θεέ υποψιάζομαι ότι είστε αριστερός διανοούμενος

Πάρε τηλέφωνο την μοναξιά σου η βγες ξανά στους δρόμους της φωτιάς

Μην παίρνετε το ασανσέρ , πάρτε την εξουσία

Γίνετε ρεαλιστές απαιτήστε το αδύνατο

Προλετάριος είναι αυτός που δεν έχει ισχύ πάνω στην ζωή του και το ξέρει

Η δράση δεν πρέπει να είναι αντίδραση αλλά δημιουργία

Η ελευθερία δεν είναι αγαθό που μας ανήκει . Είναι αυτό που μας εμπόδισαν να αποκτήσουμε οι νόμοι, οι προκαταλήψεις, η άγνοια

Η φαντασία στην εξουσία

Στην επανάσταση υπάρχουν αυτοί που την κάνουν και αυτοί που επωφελούνται

Η οικονομία πληγώθηκε, ας πεθάνει

Ο εκπαιδευτής πρέπει να εκπαιδευτεί

Μη με απελευθερώνεις , θα φροντίσω ο ίδιος

Οι νέοι κάνουν έρωτα , οι γέροι αισχρές χειρονομίες

Όσο περισσότερο καταναλώνεις , τόσος λιγότερο ζεις

Οι ανέσεις είναι το όπιο του λαού

Σου αγοράζουν την ευτυχία. Κλέψ’ την!

Η οικονομία τραυματίστηκε , μακάρι να ψοφήσει

Εκατομμυριούχοι όλων των χωρώ ενωθείτε , ο άνεμος γυρνάει

Πρώτα μην υπακούτε. Μετά γράψτε τους τοίχους

Νόμος 10ης Μαϊου 1968

Ελευθερία είναι το δικαίωμα στην σιωπή

Μιλήστε στους γείτονες σας

Κάτω η καταναλωτική κοινωνία του θεάματος

Απαγορεύεται το απαγορεύεται

Η ελευθερία είναι ένα έγκλημα που περιέχει όλα τα εγκλήματα, είναι το απόλυτο όπλο μας

Καμία ελευθερία για τους εχθρούς της ελευθερίας

Ας ανοίξουμε τις πόρτες από τα άσυλα, τις φυλακές, και τα ιδρύματαΌχι στα σύνορα!

Ας είμαστε σκληροί!

Φωνάξτε , δημιουργείστε ή ψοφήστε!

Αρνηθείτε τους ρόλους που σας δώσανε!

Το μπετόν καλλιεργεί την απάθεια!

Ζωή όχι επιβιώση!

Ο συντηρητισμός είναι συνώνυμος με την αποσύνθεση και την ασχήμια

Θα σας πεθάνουν οι ανέσεις

Η ευτυχία είναι μια καινούργια ιδέα

Η ποίηση είναι στους δρόμους

Η τέχνη πέθανε. Μην καταναλώνετε το κουφάρι της

Η τέχνη πέθανε. Ο Γκοντάρ δεν μπορεί να κάνει τίποτα.

Αποφασίζω κατάσταση διαρκούς ευτυχίας

Πρέπει συστηματικά να εξερευνούμε το τυχαίο

Ξεχάστε ό,τι σας έχουν μάθει. Αρχίστε να ονειρεύεστε

Βιάστε το Alma mater σας

Κι αν καίγαμε την Σορβόννη;


Ας σκοτώσουμε τον μπάτσο που κοιμάται μέσα μας

Διώξτε τον μπάτσο που έχετε στο κεφάλι σας

Η θρησκεία είναι η απόλυτη αισχροκέρδεια

Ούτε θεός , ούτε αφέντης

Μετρό, δουλειά και νάνι

Η πλήξη είναι αντι-επαναστατική

Θέλουμε να ζήσουμε!

Ήρθα, είδα, πίστεψα

Ζήστε στο παρόν

Η φύση δεν έκανε ούτε υπηρέτες ούτε αφεντικά . Δεν θέλω ούτε να δίνω ούτε να παίρνω εντολές

Κάθε εξουσία διαφθείρει , η απόλυτη εξουσία διαφθείρει απόλυτα

Οι δομές στην υπηρεσία του ανθρώπου και όχι ο άνθρωπος στην υπηρεσία των δομών

Η επανάσταση δεν είναι των επιτροπών. Είναι δική σου

Η πολιτική διαμορφώνεται στους δρόμους

Τα οδοφράγματα κλείνουν δρόμους αλλά ανοίγουν περάσματα

Αυτοί που δουλεύουν πλήττουν όταν δεν δουλεύουν , αυτοί που δεν δουλεύουν δεν πλήττουν ποτέ

Εργαζόμενοι όλων των χωρών , απολαύστε!!!

Σταλινιστές , οι γιοι σας είναι μαζί μας !

Όταν ο τελευταίος κοινωνιολόγος θα έχει κρεμαστεί με τα έντερα του τελευταίου γραφειοκράτη θα έχουμε ακόμη «προβλήματα»;

Είμαστε όλοι ανεπιθύμητοι

Ακόμα κι αν κόψουν όλα τα λουλούδια η άνοιξη θα έρθει

Η ελευθερία ξεκινά από την απαγόρευση. Απαγορεύεται να βλάπτει την ελευθερία του άλλου.

Έχω κάτι να πω, αλλά δεν ξέρω τι.

Ούτε αφεντικό, ούτε θεός, θεός είμαι εγώ

Κράτος είναι ο καθένας μας

Δεν υπάρχουν σκέψεις επαναστατικές , μόνο πράξεις

Σύντροφε προσοχή . Η εκβιομηχάνιση μας απειλεί

Τα λαστιχένια μπιμπερό γαλουχούν μια κοινωνία σαρκοβόρα.

Συμμετέχω, συμμετέχεις , συμμετέχει , συμμετέχουμε , συμμετέχετε, κερδίζουν

Γράψτε παντού!!! Πριν γράψετε μάθετε να σκέφτεστε.

Ουρλιάξτε , δημιουργείστε , κοιτάξτε μπροστά!

Όποιος μιλάει για έρωτα , καταστρέφει τον έρωτα

Το δάσος προηγείται του ανθρώπου , η έρημος ακολουθεί

Αλλάξτε την ζωή , αλλάξτε τις οδηγίες χρήσης

Μην πάτε στην Ελλάδα το καλοκαίρι . Μείνετε στην Σορβόννη.

Δεν θέλουμε να γίνουμε σαν εσάς

Μια επανάσταση που ζητά να θυσιαστείς γι’ αυτήν είναι στο στυλ στου μπαμπά σου

Κάποτε ρωτήθηκε ο Γκοντάρ σε ποια συγκεκριμένη χρονική στιγμή έκανε το διάλειμμα από το αστικό στο επαναστατικό σινεμά και απάντησε: «κατά την διάρκεια των γεγονότων του Μαϊου- Ιουνίου 1968 στην Γαλλία»

Αστοί δεν καταλάβατε τίποτα

Καταναλώστε λιγότερο , ζήστε περισσότερο

Αγώνας , ο πατέρα των πάντων

Το αλκοόλ σκοτώνει. Πάρτε LSD.

Εμπρός του Πανεπιστημίου οι κολασμένοι

Η κουλτούρα είναι σαν τη μαρμελάδα . όσο λιγότερη έχεις τόσο πιο πολύ την απλώνεις

Τετάρτη 28 Απριλίου 2010

Ἀλέκος Παναγούλης - Αγωνίες


Ἂν χτυπήσουν τὴν πόρτα, μὴν ἀνοίξεις.
Ὅσο καὶ νὰ χτυποῦν.
Πρέπει νὰ πιστέψουν πὼς τὸ σπίτι
εἶναι ἀδειανό.
Δὲν θὰ τὴ σπάσουν. Μὴ φοβᾶσαι.
Ἂν τὴ σπάσουν,
θὰ ξέρουμε πὼς μᾶς πρόδωσαν.
Οὔτε κ᾿ ἐγὼ τὸ πιστεύω.
Ναί, θὰ πυροβολήσω ἂν μποῦνε.
Ἐσὺ δοκίμασε νὰ φύγεις.
θὰ μπορέσεις.
Γιὰ μᾶς θἆναι. Τόση ὥρα
τριγυρίζουν τὸ σπίτι.
Κύταξε ἀπ᾿ τ᾿ ἄλλο παραθύρι.
Μὰ πρόσεχε.
Ναί, βλέπω. Χτυπᾶνε ἀπέναντι.
Μίλα σιγότερα.
Ἀκοῦς; Φασαρία; Τί νὰ γίνεται;
Κάποιον πιάσανε. Εἶναι γέρος.
Τὸν χτυπᾶνε τὰ σκυλιά.
Ἄτιμοι.
Πόσους θὰ πιάσετε; θὰ μείνουν
ὅσοι χρειάζονται καὶ περσότεροι.
θὰ μείνουν καὶ δὲν θὰ σταυρώσουν
τὰ χέρια.

Σάββατο 24 Απριλίου 2010

Στο δρόμο-Ανδρέας Θωμόπουλος

Στο δρόμο τον πιο δύσκολο ανταμώσαμε
που 'ναι λαχτάρα, καταπέλτης και βουνό
Στο δρόμο των συντρόφων μοναξιά
στο δρόμο που σε θέλει μες τον πόλεμο
Παλληκαρά στην ήττα, νίκη και πληγή
μέλι, βυζί, φλέβα και καρφί
γλάστρα σε χώρο φυλακής μες το χειμώνα

[Κι αφού τον περπατήσαμε τον δρόμο τον πιο δύσκολο
κι ήπιαμε την ψευδαίσθηση ως τελευταία γουλιά
γίναμε -άγνωστο γιατί, κι ήταν πρωί ακόμα-
οι πιο άσπονδοι εχθρί του εαυτού μας

Προς μεσημέρι, λιώνοντας σαν τα κεριά
μιας πλέον μάταιης λειτουργιάς
σηκώσαμε λευκό ανακωχής
την ώρα που οι βυζαντινοί μες τ' άμφια τους τα ζόρικα
ψέλνοντας ύμνους μυστικούς
αναζητούσαν το κακό σε διεθνείς συνομωσίες
και στα τραγούδια μας τα ροκ

Πάνω στα ξύλα της πυράς, πιστοί πάντα στη ρότα μας
έτοιμοι να καούμε όλοι μας
χωρίς ελπίδα επαφής με θαύμα
εδώ, στα εξάρχεια
ήχος γλυκός ακούστηκε, η υποψία του Θεού
κάποιοι από μας το γιόρταζαν]

Στο δρόμο τον πιο δύσκολο ανταμώσαμε
που 'ναι λαχτάρα, καταπέλτης και βουνό
Στο δρόμο των συντρόφων μοναξιά
στο δρόμο που σε θέλει μες τον πόλεμο
Παλληκαρά στην ήττα, νίκη και πληγή
μέλι, βυζί, φλέβα και καρφί
γλάστρα σε χώρο φυλακής μες το χειμώνα

Παρασκευή 16 Απριλίου 2010

Παύλος Σιδηρόπουλος-Της Εθνικής συμφιλίωσης


Δώδεκα μέτρα από την πόρτα σας
και σας πέρα βρέχει
με το γνωστό τροπάριο
του λόγος δεν πέφτει
κι ο μήνας εννιά
να 'στε καλά
κι ας πάει να φάει τα μούτρα της
κι ετούτη η γενιά

Βρασίδα Λούλη και Τέλη
αρκεί να τρώτε απ' το μέλι
της μόδας ρεμπέτ-ασκέρι
αρκεί να τρώτε καλά

Δώδεκα μέτρα από την πόρτα σας
φωτιά στο χημείο
κι αυτοί που ξεχαστήκανε
στο Πολυτεχνείο
φαντάσματα, πια αντιστασιακά
πλανιώνται στην πλατεία
πρώην Ε.Α.Τ.-Ε.Σ.Α.

Βρασίδα Λούλη και Τέλη
μπορεί να τρώτε απ' το μέλι
μα που και που να σας μέλλει
αν κάτι πάει στραβά

Δώδεκα μέτρα από την πόρτα σας
κι ο νους ταξιδεύει
μπουχτίσατε απ' αντίσταση
και δε σας περισσεύει

Επληροφορήθην
ότι ομάς αναρχικών
ενεκλείσθη εις το Πολυτεχνείον
με σκοπό τη δημιουργία
ψευδών εντυπώσεων
όσον αφορά την τάξιν
ασφάλειαν και ήπιον κλίμα
των πολιτών.

Χρόνια πολλά, στο σπίτι καλά
και στου κουφού την πόρτα βρόντα ξανά μανά

Βρασίδα Λούλη και Τέλη
αφού η μαμά σας το θέλει
να φάμε απ' το ίδιο καρβέλι
με τη γενιά του ΕΑΜ
να φάμε απ' το ίδιο καρβέλι
με τη γενιά του ΕΔΕΣ ... κάτι πράγματα.

Κυριακή 11 Απριλίου 2010

Κωστής Παλαμάς-Πατέρες

...για πάλεμα, για μάτωμα, για την καινούργια γέννα.
π’ όλο την περιμένουμε κι όλο κινάει για νάρθει,

κι’ όλο συντρίμμι χάνεται στο γύρισμα των κύκλων.



Παιδί, το περιβόλι μου που θα κληρονομήσεις,
Όπως το βρεις κι’ όπως το δεις να μη το παρατήσεις.

Σκάψε το ακόμα πιο βαθιά και φράξε το πιο στέρεα,
και πλούτισε τη χλώρη του και πλάτηνε τη γη του,
κι ακλάδευτο όπου μπλέκεται να το βεργολογήσεις,
και να του φέρεις το νερό το αγνό της βρυσομάνας.

Κι άν αγαπάς τ’ ανθρώπινα κι’ όσα άρρωστα δεν είναι,
ρίξε αγιασμό και ξόρκισε τα ξωτικά, να φύγουν,
και τη ζωντάνια σπείρε του μ’ όσα γερά, δροσάτα.

Γίνε οργοτόμος ,φυτευτής , (γίνε) διαφεντευτής.

Κι αν είναι κι έρθουνε χρόνια δίσεχτα,
πέσουν καιροί οργισμένοι,
κι όσα πουλιά μισέψουνε σκιασμένα, κι όσα δέντρα,
για τίποτ’ άλλο δε φελάν παρά για μετερίζια,
μη φοβηθείς το χαλασμό. Φωτιά ! τσεκούρι !τράβα !,
ξεσπέρμεψέ το , χέρσωσε το περιβόλι, κόφ’ το,
και χτίσε κάστρο απάνω του και ταμπουρώσου μέσα,
για πάλεμα, για μάτωμα, για την καινούργια γέννα.

Π’ όλο την περιμένουμε κι όλο κινάει για νάρθει,
κι’ όλο συντρίμμι χάνεται στο γύρισμα των κύκλων.

Φτάνει μια ιδέα να στο πει, μια ιδέα να στο προστάξει,
κορώνα ιδέα , ιδέα σπαθί, που θα είναι απάνου απ’ όλα

Τετάρτη 7 Απριλίου 2010

Η ΜΝΗΜΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΛΗΘΗ-Σωτήρης Πέτρουλας (1943 - 1965)


Ο Σωτήρης Πέτρουλας (1943 - 1965) ήταν φοιτητής που σκοτώθηκε κατά τη διάρκεια διαδήλωσης το 1965.

Γεννήθηκε στη Μάνη και σε νεαρή ηλικία οργανώθηκε στη Νεολαία Ε.Δ.Α. Φοίτησε στην μέση εμπορική σχολή Αθηνών και συνέχισε τις σπουδές του στην Α.Σ.Ο.Ε.Ε. Αποβλήθηκε για έναν χρόνο απο τη σχολή για πολιτικούς λόγους ενώ είχε εκλεγεί μέλος της διοικούσας επιτροπής της Νεολαίας Ε.Δ.Α. Πρωταγωνίστησε σε όλες τις φοιτητικές κινητοποιήσεις και αργότερα προσχώρησε στην Δημοκρατική Νεολαία Λαμπράκη, στης οποίας το ιδρυτικό συνέδριο συμμετείχε.

Βρισκόμαστε στον Ιούλη του 1965...
Στις 21 Ιούλη η ΕΦΕΕ καλεί τους φοιτητές σε συγκέντρωση στα Προπύλαια με κεντρικά συνθήματα «Να φύγει η αυλόδουλη κυβέρνηση» «Την κυβέρνηση εκλέγει ο λαός και όχι το παλάτι και οι αμερικανοί» κ.α.
Στη συμβολή των οδών Σταδίου και Χρ. Λαδά, η αστυνομία κατόπιν διαταγών του υπουργού δημόσιας τάξης, ναυάρχου Τούμπα, επιτίθεται στους συγκεντρωμένους. Ο 23χρονος αγωνιστής φοιτητής της ΑΣΟΕΕ, Σωτήρης Πέτρουλας πέφτει νεκρός, ενώ τραυματίζονται εκατοντάδες και συλλαμβάνονται 258 άτομα στην πλειοψηφία τους νεολαίοι, ανάμεσά τους και 28 μαθητές. Η επίθεση της αστυνομίας και οι ξυλοδαρμοί συνεχίζονται επί πέντε ώρες κατά τη διάρκεια των οποίων νεαροί ξυλοκοπούνται άγρια ακόμα και μέσα στο σταθμό Α΄βοηθειών.
Τις επόμενες ώρες εξελίσσεται μια λυσσαλέα προσπάθεια της αστυνομίας να ταφεί ο Πέτρουλας μυστικά. Ο νεκρός από το νεκροτομείο μεταφέρετε εσπευσμένα στο Γ’ νεκροταφείο Πειραιά το οποίο φρουρείται από ισχυρές αστυνομικές δυνάμεις. Ενώ αναμενόταν η ταφή κατατέθηκε μήνυση εκ μέρους των γονέων του Πέτρουλα κατά των αστυνομικών για ανθρωποκτονία και αίτημα για δεύτερη νεκροψία καθώς υποστήριζαν πως ο Πέτρουλας στραγγαλίστηκε. Κατόπιν της μήνυσης ο εισαγγελέας ανέστειλε τον ενταφιασμό και τελικά η οικογένεια παρέλαβε τη σορό.
Η κηδεία του Πέτρουλα στις 23 Ιούλη, μετατρέπεται σε τεράστια διαδήλωση με μια ανθρωποθάλασσα να ακολουθεί την πένθιμη πομπή από το σπίτι της οικογένειας στον Κολωνό ως το Α’ Νεκροταφείο.
Το 1975 το δ.σ. του φοιτητικού συλλόγου της Ανωτάτης Σχολής Οικονομικών και Εμπορικών Επιστημών αποφάσισε να ονομάσει τον σύλλογο φοιτητών "Σωτήρης Πέτρουλας" και να τον ανακηρύξει επίτιμο μέλος του. Ο Μίκης Θεοδωράκης έγραψε για τον τραγικό θάνατό του το ομώνυμο τραγούδι.

Ο Σωτήρης Πέτρουλας μπήκε στο πάνθεον των ηρώων του λαϊκού κινήματος αποτελώντας από τότε σύμβολο για τους αντιιμπεριαλιστικούς και αντιφασιστικούς αγώνες του λαού και της νεολαίας.

Σωτήρη Πέτρουλα, Σωτήρη Πέτρουλα
σε πήρε ο Λαμπράκης σε πήρε η Λευτεριά ...